Ar'sız İstanbul... Şiiri - Deniz Bilge

Bir şiir yaz dediler içinde İstanbul olsun,
Hiç çıkmadı ki içimizden bahtiyar olsun.

Ne stresi bitti, ne gamı, ne kederi,
Hiç yılmadan taşıdın bunca yıl bu kadar derdi,
İnsanları eskittin, sen eskimedin ar’sız İstanbul,
Vicdanın hiç mi sızlamadı yar’sız İstanbul...

Düşürdün bir hevesle tuzağına bu kadar yüreği,
Baktın olmadı verdin kazmaynan küreği,
Bal sürdün ağızlara, sonrası soğanlan çöreği,
Ne diyeyim sana ar’sız İstanbul...

Aşık ettin kendine ihtişamınla,
Dalganla, kışınla, yazınla,
Birde olmadı tatlı yalanla,
Tutsağı ettin bizi baht’sız İstanbul...

Ne kopabildik senden ne de sarılabildik,
Ayaklarımızın üstünde zor durabildik,
Köy özlemi çekerken, sensiz de olmuyor dedik,
Mecbur ettin bizi ar’sız İstanbul...

Taşı toprağı altın dediler geldikte gördük,
Kızları güzel dediler sevdikte aldık,
Sonunda beş kuruş, bir dirhem kaldık,
Sebep oldun sen gam’sız İstanbul...

Bir yanın çamur, bir yanın kambur,
Bir yanın zengin, bir yanın fakir,
Elimizde işimiz bir kuru bakır,
Sen güzelsin güzel eylersin taht’sız İstanbul...

Şehir içinde şehir barındırırsın,
Köşe bucak kalabalıksın,
Nereye gitsek sen varsın,
Sen ne büyüksün ıssız İstanbul...

Gecen ayrı, gündüzün ayrı,
İçin ayrı, dışın ayrı,
Bırakta gidelim memleketimize gayrı,
Esir ettin bizi eş’siz İstanbul...

Sen güzelsin güzel olmaya,
Arif ister seni anlamaya,
Kalemim gitti gerçekleri yazmaya,
Affet beni suçsuz İstanbul...

Deniz BİLGE