Apara Şiiri - Kağan İşçen

ortalık aydınlanınca dalgınlığının sonunda
kavuşmak uyumlu bir tesadüfe yakalanacağız
gülüm
ve ıslığımın öptüğü penceren manolya kadar narin
birlikte bir kış geçirmeliyiz
hiçbir ısınmak çar çur edilmemeli
sen umudun boyu baharımın iki ucusun zaten...

gölgen ömür süremdi başkasına kördüm
gözüm sende açıldı adının en uzak iklimime yakınlığıyla
gözüm gözlerinde gözlerinle
alnın yerine tutup tutup yeri öpüyorum
dudakların kalır mı mezar yaprağımda çiy izi
tozları bakir yolların el değmemiş bitimlerinde
şimdiden ayak seslerini duyuyorum...

ölüm tek düze bir görev varlığı sonsuzluğa dokunan
gerçek sonsuzsa güldüğün andaki şirinliği nefesinin
ruhuma zorla giydirdiğim
yatağıma istiflediğim bu sarp patikanın meşhuru yokluğun
lügatlere girmemiş bir bekarım ben uykularımda bile platonik
uzaklığından başka mülk bilmem
seni görsem gece görmesem gece
ama her anım mavi kederli
her vaktimse
seni gördüğüm
ve görmediğim vakit...