Apansız gidiş Şiiri - Ahmet Zeki Çıkrıkçı

Bu sabah ne kadar gördüm seni
Her zamankinden daha az sürdü biliyorum
Çünkü hergün bir öncekinden daha az mutlu oluyorum
Üç dakika mı görüştük yürürken beş mi?
Üçyüz metre mi gittik birlikte beşyüz mü?
Üç yıl beş yıl değil bir ömre bedel bu üç-beş dakikalar
Anne karnındaki huzura eş yanında yürüdüğüm anlar
Elini tutamasam da omzuna baş koyamasam da
Olur olmaz zamanlarda yoluna bir taş gibi dikilip kalsam da
Beni kendinden ve yüreğinden çok çok uzak tutsan da
Değişmeyen duygularıma gem vuramazsın
İteklesen, kovsan da, tekmeleyip dursan da
Yüreğimdeki yerinden uzak duramazsın.

Hayat yavaş yavaş yalnızlığıma terk ediyor beni
Bundan sonra kendi hüznüme sarılıp yatacağım
Rüzgâr sessiz esecek artık
Çünkü anılarımı uyutacağım
Söküp atılsa da kalbim yerinden
Bir önemi yok benim için
Çünkü acılarımı damıtacağım
Ey Meleklerin secde ettiği Sevdalım
Ey kara bahtımın tek canlı ve en renkli noktası
Gitmeni hayırlara yoruyorsun ya
Git o halde üzme kendini
Ki ben bundan böyle yalnızlığımı kutsayacağım
Gece yine benim gecem olacak eskisi gibi
Seninle aydınlıkları severken
Artık geceleri hıçkırıklarla boğulacağım