Apansız Şiiri - Fahri Bulut

Odamda yapayalnız, yüreğimde sıkıntı,
Özüme ateş düştü, yürek kapkara yandı,
Son mısramı yazmadan, ekmeğim kana bandı,
Apansız çöküverdi, üzerime gök kubbe...

Depreştikçe sızladı, kalbimdeki yaralar,
Çektiğim ahlar, ohlar ciğerimi paralar.
Gırtlağımı tıkadı haykırışlar,naralar,
Apansız çöküverdi üzerime gök kubbe.

Şiddetini ölçemem, ruhumdaki depremin,
Ölüm bir nefes yakın, yemin ederim yemin.
Kaydı gitti altımda, sandım sonsuza zemin,
Apansız çöküverdi üzerime gök kubbe.

İnsan oğlu acıya, tiryaki olmuş sanki,
Geçmişte yaşananlar, öykü oluyor öykü.
Beynimizde üretim, stres, sıkıntı, korku,
Apansız çöküverdi üzerime gök kubbe.

Daha doyamamıştım, ne sevgiye ne aşka,
Vurdum duymaz olsaydım, diyorum bende keşke.
Rızaoğlu, hayalden gerçekler demek başka,
Apansız çöküverdi üzerime gök kubbe.
Karamsarlık bitirdi, dilimde ki son sözü,
Hayallerimiz gözü,gerçek ağlatır özü.
12 MART 2007
FAHRİ BULUT RIZAOĞLU
Hayaller gözümüzü, gerçekler özümüzü ağlatır.
Kutlarım sizi, sayın şair Fahri bey atasözü olarak literatüre geçecek kadar güçlü bir ifade olmuş. Saygılar... Sizi çok seven isimsiz bir takipçiniz...