Apansız. Şiiri - Hıdır Yallı

Gök mavisi serçenin çırpan kanatlarında,
Ayrık oto gibi yayılmış yüreğim dört bir yana
Sevgi tomurcukları dağıtır bütün kainata,
Kuytusu olmayan Kaz Dağlarının hazanında,
Savrulur giderim toz pembe aşıklar diyarına.
Hani birlikte dokunmuştuk rüzgar gülüne,
Sonra kokusunu çekmiştik derincesine içimize,
Gülün dikeniyle kanatmıştık ikimiz yüreğimizi,
Sen solmuştun bir an ve susmuştun.
Sonra gülün rengine bürünmüştün
Ve gül olmuştun.
Ne oldu da birden kopuverdin,
Apansız gidiverdin.
Kaldım bir başıma soluksuz,
Hani bensiz gitmeyecektin,
Hani beni de götürecektin.
Kör kuytulardan alıp gidecektin.
Olmadı ey vefasız yar, olmadı,
Yaptığın mertliğe sığmadı.
Ama olsun,
Varsın böyle olsun.
İşte yine karanlık kuytularda,
Ve işte yine sensizim.
Bir başımayım ve kimsesizim.