Anuşka Şiiri - Hatice Elveren Peköz

ANUŞKA

Anuşkam bir çocuktun uçarı, haylaz ve beyaz…
Simsiyah örgülerin uçlarına pembe kurdeleler bağlardın
Baharlarda papatyalar takardın saçlarına
Bense evinizin önünden mayıs sabahlarında geçerdim
Çocuklar erik ve kayısı ağaçlarınızı taşlarken, pencerenizden sardunyalar sarkardı
Tüm mevsimler bahar, bütün bahçeler sen olurdu haziran akşamlarında
Saçlarını rüzgârlara bıraktığında, uzun eteklerin ayaklarına dolaşırdı
Tam dör mevsim, on iki ay tüm bahçeler ben olurdu.
Sardunyalar sen..

Anuşkam ne garip bakardın öyle
Gözlerin kış ortasında sardunyalar açtırırdı
Gülümsedikçe, mavi yıldızlar düşerdi gözlerine
Bir deniz coşardı, bir de yüreğim
Sonra bir gün birden bire büyüyüverdin
O günlerde uzun uzun yürürdün köyün dağ ve bayırlarında
Kasabasının delikanlıları ardına ne şiirler yazdı da bilmedin

Anuşkam, bir ilkbahar akşamında gittin
Ne yazlar - kışlar geçti de dönmedin
Bir daha sevmedim hiç kimseyi
Gittiğinde yüzün solgun bir kelebekti
Gözlerin nemli, ellerin narin ve utangaç…

Giderken, saçlarını ensende toplamıştın
Bir de kısa, mavi etekler giyinmiştin o gün
Eteklerin rüzgarda uçuştuğunda, kasaba delikanlıları umutsuzca arkandan koştu
Genç kızlar gıpta ile baktılar ardından
Pencerenizdeki sardunyalar soldu da görmedin

Yok, sen böyle değildin Anuşkam
Gözlerin çocuk çocuktu…
Kavak yelleri eserken başında, sardunyalarla söyleşirdin
Kasaba delikanlıları adına şiirler yazardı hep
Sense örgülü saçlarına papatyalar takardın.
Gülümsedikçe, dudaklarından kelebekler uçuşuverir…
İlk ve son aşkım, bir tek sen çocuk düşlerimde kaldın.

Şimdilerde kentin en kalabalık ve en ücra kuytularında, yürüdüğün yollardan geçmiyorum
Sardunyalarala baharla küstüm!
Sen oralarda yenibaharlara uyuyup ve uyanırken, kaç kere nisan yağmurlarıyla ıslandı şiirlerim!
Sensiz ne gemiler yaktım!
Kaç defa erik ağacınızın altında nöbet tuttum,
Kaç kez sokağınızdan geçtim bilmezsin.

Oysa sonsuz bir mutluluk istemiyordum
Bahçeli bir evde sardunyalara su verirken, senle sonsuz bir huzur dilemiştim hepsi bu
Şimdilerde bebelerin olmuş, beşik başında sabahlıyorsundur
Kocan, kaynatan, kayın ve görümlerin kıymetini biliyor mu?
Oysa gözlerin gözlerime değdiği günden beri elinin değdiği yerlere sardunyalar ekiyorum

Anuşkam, neden diye sorma hiç
Ömrümü saçlarına bağlamışım bir kere
Üç heceli adın, Akdeniz’in en kuytularında gizli…
Uzaklar seni çağırdığı gün, içimdeki çocuk gözlerine ağlamaklı baktı da görmedin
Oysa gitsen de bir ömür beklemeye hazırdım
Ama bilirsin yollar gidip de dönmeyenlere kapalıydı.

Anuşkam, çocukluğumun asi ve uçarı kızı
Artık sensiz ne yazlar ne güzler geçmiyor buralarda
Yolları yüreğime bağladın ve gittin
Şehirlerin kalabalığına karışıverdi üç heceli adın…
Şimdilerde geceleri kan ter içinde adını sayıklayarak uyanıyorum.
Gördüğüm güzel bir düştün, hiçbir zaman uyanmak istemediğim.

Hatice Elveren Peköz