Antoloji Tutkusu Şiiri - Kadir Ardilli

Okumaya ne kadar açmışım?
Bir akşam vakti
İnternete girip,
Antolojiyi açmışım.
Aman Allah’ım!
Sanki evrende uçmuşum…

Her grup bir galaksi,
Her galakside bir çok güneş sistemi.
Her sistemde bir çok dünya.

Hepsinin, şiiri, üslubu, tarzı,
Birbirinden farklı hepsinin arzı.

Ne şairler, şiirler, keşfediyorum yeni,
Hülyalara dalıncaya kadar.
Okumaktan alamıyorum, kendimi
Yorumlara varıncaya kadar.

O kadar büyük bir alemdesin ki,
O evrende,
Herkes aradığını bulur kafasına göre.
Bulur bulur, o da bulur,
Sen de bulursun, ben de.
Bazen başkalarında bulursun kendini,
Bazen başkaları bulur kendini sende.

Bazen bulduğuna sevinirsin
Bazen daha mükemmelini ararsın.
Bazen bulduğuna şaşar
Bazen kendini aşarsın.
Ne aradığını bilirsen
Bulduğunu anlarsın.

Ne aradığını bilmezsen
Gerçekleri görmezsen
Amaçsız, tamahsız,
Biraz da günahsız,
Lunaparktaki doyumsuz
Çocuklar gibi,
Oyuncaklara bakarak,
Ona da, buna da, ona da,
Diyerek,
Biraz ağlayıp
Biraz gülerek,
Gezmeye devam,
Aramaya devam, dersin.
Hiç bırakmak istemezsin.

Bu öyle heyecan verici ki,
Sanki her seferinde keşfediyorsun,
Yepyeni bir gezegeni…

Kimisi işlenmiş bir mücevher gibi.
Kimisi dökmüş yüreğini olduğu gibi.
Kimisi dimağı zorlayan bilmece olmuş,
Onlar için basit yazmak buymuş.

Cennet bahçelerinde kayboluyorum,
Ağaçtan ağaca, daldan dala atlayan.
Küçük bir kuş oluyorum,
Her daldaki şiirin tadına bakan.

Lezzetine doyamıyorum,
Adeta kendimden geçiyorum.
Birdenbire
Böğrüme bir taş geliyor hoyratça,
Sevincim yarıda kalıyor,
Önce gözlerim kararıyor,
Sonra yavaşça kapanıyor.

Ruhumu, teslim ediyorum…

Kuşlar da ölmesin,
Yavruları da.

Onların da tutkuları var…

02.01.2021 İstanbul