Ante Popovski Şiirleri - Şair Ante Popovski

İşte benim şiir anlayışım, diyor Pavlov:

Uzun deneylerden sonra, tabak içinde
yemek götürüp de üç kez vurduğum zaman -
zinciri üç kez sallayıp karşımda
sevinçten ağlamayı öğrettim köpeğe.

Bir şeye inanıyor musunuz? - İnanıyorum!
İnanıyorsanız, o halde neye
Ve kime inanıyorsunuz?
-İsa'ya mı?
-Allah korusun!
-Marks'a mı?

Zincire vurulmuş kitap gördüm, diyorsun.
Ya kitaptaki insanlar, ya kitaptaki çocuklar?
Sözler ve harfler? Ne yapıyorlar?

İnsanlar ve çocuklar, sözler ve harfler,
hep bir ağızdan türküye durdular gecelerden bir gece

Nâzım Hikmet'e

Bir kayınağacı altında…
Bir kayınağacı altında değil -
kayınağacı üç yüz yıl yaşar yalnızca!

Alacakaranlıkta beyaz bir kuş konar omzuna,
kucaklar onu şen şakrak, fısıldar:

-Haydi bu yalnız gecede
gizlenelim senin düşlerine…
-Ödünç ver kanatlarını

Ordunun biri bir yanında
diğer öbür yanında
savaş alanının.

-Savaşta düşenlerimizi gömebilmemiz için ödünç
bir parça toprak verin bize

8 Mart 1986'da
şöyle bir haber yayınladı Üsküp Radyosu:
Kabul sokaklarında anneler
sakin geçen bir gösteride
ölen çocuklarını gömebilmek için
yalvardılar izin verilsin diye

Kırmızı kerpiçten eski duvar üzerinde duruyor biri
ve bakıyor denizden başlayan bir yolun nasıl
başka bir denize doğru uzayıp gittiğine.

Yol dümdüz ve kendisiyle ilgili her şeyden haberdar.
Kendi geometrisi, kendi belleği, kendi rüzgârı var

Hiç düşünmedim:
Bu iyidir, bu kötü,
Bu gerçektir, bu yalan.

Hiç söylemedim:
Bu geçmiştir, bu gelecek,