Anonim Ağıtlar Şiiri - Mustafa Turay

Yaşadıklarımdan ne artıysa bu güne kadar
alıp gidiyorum sessizce içime sinerek
Aramayın beni, sormayın hatta istemeyin de
Unutun pas tutmuş yüzümü,
alnımdan sarkan güz kurusu saçlarımı
Gidiyorum; en köhne, en karanlık, en pasaklı sokaklarda
Ömrümün tüm payesiyle karşılaşacağım,
tek tek sarılacağım çocukluğuma, gençliğime,
vedalaşacağım tüm ömrümle
Geçtiğim her yerde senin yellerin esecek
Her adımda yellerini geride bırakacağım, ardıma bakmadan
Artık şiirlerimde bir hakarettir adın
Omuzlarından sarkan veda buklelerine
bir ceylan gibi takılıp düşeceğim
Anonim bir ağıt gibisin yüreğimde
Üzerine en argo şiirleri yazdığım bir sırsın sen
Gidiyorum, çamura bata çıka
zihnimin esir kapında ilerleyerek gidiyorum
Unutun artık pas tutmuş yüzümü
Bir katliam kırlangıcı çırpınıyor teneke yüreğimde
elmacık kemiğimi deşip gözlerimi çalıp kaçıyor
Utanç içinde bir barakaya sığınıp tek başıma öleceğim
Gece yarısı birkaç görevli örterken gözkapaklarımı,
gizlice gömecekler beni kimsesizler mezarlığına