Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
anneye şiir yazan yüreğiniz dert görmesin...anne kokusunu çok iyi bilmiyorum...annemi hiç yaşayamadım çünkü...ama onun ne kadar kutsal bir sütun olduğunu çok iyi bilirim...ne olur annelere hep yazalım...çünkü onları hep anlatmamız gerekecek gelecek nesillere...ve biz anlattıkça eksik kalacağız onları tarif etmekten...saygılarımla
bu güzel anne şiirini okumuştum değil mi havvacığım.. sevgilerimi yolluyorum sana...
Yüreğinize sağlık Havva hanım.Anne sevgisi hiç bitmez.Hayattayken onun kıymetini ne yazık ki anlayamıyoruz.Tüm anneler güzeldir, siz de anne nize olan sevgilerinizi ve duygularınızı şiire güzel yansıtmışsınız. Annenizin
ruhu şad olsun. makamı cennet olsun.
Sevgi ve Saygılarımla
Çok hassas, çok içten yazılmış dizelerinizi okurken duygulanmamak mümkün değil.........Annenize Allah c.c.'dan rahmet size dayanma gücü diliyorum..........şiirinizi kutluyorum tüm yüreğimle ve tam puanımla..........Saniye Sarsılmaz
Sen gittin gideli.
Dünya çok değişti.
Ah! şimdi burda olsaydın.
Sen yoksunya,
İçim çok acıyor anne.
..Bizleri bırakıp gidenlerin ardından,her ne kadar yanlız,buruk,hüzünlü bir yaşamı içselleştirmeye çalıssakta.Kolay olmayacak biliyorum alışmak...
Alışmak belkide apnasızın kuşatacak olan ölüme.
Geleceksen de hoş gel sefa gel Ey! sevgili ölüm.
Ne mutlu hazırlıklı olabilenlere.
Karmış/karılmış bir yaşamın içerisinde,bir Anneye özelem ve hasretle duygu dolu yakarışlar..
Çok güzel bir şiir okudum.Bence bu şiirinizi Anne adlı şiir yarışmasına göderin.Gerken ilgiyi göreceğine eminim.
Teşekrüler Havva Önder.Yüreğine sağlık..
Annelerimiz için ne yazsak azdır.Elbetteki bu şiirler onlara olan sevgimizin dışa vurumudur.Elbetteki annelerimiz bu sevgilerin çok daha fazlasını hak ediyorlar.Hülasa,bu konu bence kutsal,sizin de kaleminiz güçlü,harika dizeler nakşetmişsiniz sayfanıza.Hani dolukarak derler ya,yani aşırı bir duygu yüklenmesiyle okudum muhteşem anne şiirinizi........................Kutluyorum.Saygılar ve de teşekkürler.Halil Şakir Taşçıoğlu
DUYGU YOĞUNLUĞUNDAN YÜKLENDİ GÖNLÜM SELAMLAR SAYGILAR TÜM ANNELERİN ELLERİNDEN ÖPER SAYGIYLA EĞİLİYORUM
Yüreği güzel dost, o kadar güzel anlatmış sın ki burnumun ucu sızladı. kalemin herdaim var olsun gülitan bağında gültacı olsun.
Ah! şimdi burda olsaydın...
Hemen herkes muhtelif sıklıklarda bunu Anası ve babası için söylüyordur kanatindeyim...
Şiiriniz çok güzel ah bi de gurbettekiler yada anasını kaybedenler için daha manalıdır eminim...
Ben de anasından uzakta olan birisi olarak en azından işin gurbetlik tarafını biliyorum...
acıklı ve hüzünlü olmuş.. uzaktaki annelere..
Bu şiir ile ilgili 22 tane yorum bulunmakta