Saklımdasin Şiiri - Nimet Öner

Annesiz Büyüyen Bir Evlat

Safiye’nin yüreğinden
Yaşar'a

Oğlum,
Sen büyüdün,
Ama çocukluğun hep orada kaldı
Benim yokluğumda,
Dizlerin kanarken kendin sardın yaralarını.

Ben gittiğimde
Henüz cümleler tam düşmüyordu ağzına,
Ama en ağır cümleyi sen taşıdın ömrünce:
Annem yok.

Yaşar,
Adınla yaşa dedim sana
Üzgünüm ben yaşayamadım seninle.
Sen büyürken ben toprağa uzandım,
Ve sen içindeki çığlığı
Hep sustura sustura adam oldun.

Kardeşlerine hem abilik ettin,
Hem annelik…
Bazen bir gülüşleriyle unuttun yokluğumu,
Ama geceleri…
Geceleri bilirim,
Bir başına ağladın içinden.

Senin yüreğin,
Benim eksikliğimle büyüyen bir bahçe.
Kimi zaman kurudu umutların,
Ama her sabah yeniden yeşerdin,
Çünkü sen yaşamak zorundaydın…
Hem kendin için
Hem üç kardeşin için.

Yaşar’ım…
Sen benim ardımda bıraktığım en büyük dua oldun.
Kalbime çakı gibi saplanan hasretim oldun.
Ama en çok
Senin gücünle ben ölümsüz kaldım.

Ne zaman gözlerin dalarsa
Bir boşlukla karşılaşırsan
Bil ki ben oradayım…
Senin kalbinin çukurlarında saklıyım.

Ve bir gün
Hepimizin kavuşacağı o yerde
Sana doya doya Oğlum diyeceğim.

Ama şimdi,
Sen yaşa Yaşar…
Sen yaşadıkça
Ben tamamlanacağım.

Azra Nimet Öner