Annesiz Anne Şiiri - Mustafa Ergin Kılıç

annesiz anne
aşk bilmemiş anne çocukları
yalnız olur yanlış olur
bir doğruda bırakıp kendini

annesiz anne çocukları
çölsüz su topraksız yağmur
sözcüğünü sözcükle birleştirecek
bir bağlacı yoktur
veya’sı hep ve
ya da’sı hep ile

göl kıyısında büyümüş anne çocukları
acı su kokar ıslık kadardır
nehre özenip yatağını ıslar
on beşinde kanıp sazlığın yeşiline
bataklığa kaçar

çay kenarında yaşayan anne çocukları
demlidir
geceleri yalnızlığın güvertesinde
öldüğünü kim bilir

şair anne çocukları kar anlık olur
sıkılmış avuç kendine suç
eteğinde zencefil sesinde dövmedir kızları
karanlık çıkar oğullarının sakalı
asma yaprağıyla yatar şaraba hasret
diken büyütür içinde güle karşı

gök bilmeyen anne çocukları söküktür
kendi içine dökük
bir çift kanat büyütür sesleri

kör karanlıkta doğan anne çocukları
aydın olur!
gözleri kara üzüm
ama ezilmiş
ama hiç gezilmemiş

öksüz anne çocukları son sözsüz
şiire başlamaz şiir ona başlar
yaşamda bir avuç ottur
yağmur gördükçe sararır