Annemle Hasbihal-1... Şiiri - Kemal Yavuz

&

Canımın efendisini aldın ya benden
Tanrım, yüreğim feryat figan!
Sana kırgınlığım bu yüzden! …

Bir cenaze merasimi daha yapıldı sokağımızda
biraz daha tenhalaştık seninle anne,
Ve hayat birden ıssız bir adaya dönüşüverdi.
Limandan kalkan bu gemi
Anneyi özlemenin ne olduğunu bilemez ki...

Anlıyorum ki, yaşamak nefes almak değil,
senin varlığınla nefeslenmekmiş…
Varlığına doyamamışken, yokluğuna dayanamıyorum.
Sensiz tadı tuzu kalmadı, bu dünyanın be anne!

&&

İki bin üç senesinden beri,
tam on iki sene geçti.
Bu gün On bir Temmuz ikibin onbeş,
ben, altmış ikime girdim.
Tamı tamına babamın öldüğü yaştayım...

Çocuklar büyüdüler, üçü de aslan gibiler,
üç torunum oldu, ikisine benim adımı verdiler.
maşallah, onlar da büyümekteler...
Kızım gene hamile, Aralık’ta bebek bekler...

Senin ölümünün ertesi yılı emekli oldum,
hani derdim ya hep,
gidip bir deniz kıyısında yerleşeceğim diye,
öyle yaptım annem,
gelip Ayvalık’a yerleştim...

Senin mezarın olmasa
Vallahi hiç gitmeyeceğim Eskişehir’e;
Ama giderim annem,
Duramam mezarının başında Fatiha okumadan…

&&&

Annem öldü,
acılarını yüreğinde götürdü…
onun dirençsizliği acılaraydı
ve en önemli acısı bendim.

Keşke Çankaya köşkü’nün
ya da topkapı sarayı’nın
içinde yaşatabilseydim seni annem!
ama sen,
yeryüzünde ancak yüreklerde yaşayabilirsin!
göklerde ise,
ayaklarının altındaki
cennet köşkü’nde yaşıyorsun!
Biliyorum,
şimdi cennetten bana el sallıyorsun…