Annemin Öldüğü Gün Şiiri - Uğur Musab Şahin

İçime, canımı yakan öyle bir acı çiledi ki daha dün.
O canımdan çok sevdiğim, annemi kaybettiğim gün.
Dizlerimin bağı çözüldü, cımbızlarla yolundu tenim.
Dikildiğim yerde yığılıp kaldım, kaldırmadı bedenim.
Ateşin düştüğü yeri yaktığını, o gün anladım ben.
Allah sabırla beni sınarken, utandım kendimden.
Hani şimdi nerede, doğunca âşık olduğum o ilk yar?
Artık bundan sonraki hayatımda, onsuz yaşamak var.
Dünyanın, boş ve anlamsızlığını anladım bu gün.
Beni hayata bağlayan düğümün, çözüldüğü gün.
Etrafımda duyduğum hıçkırıklarla sahte feryatlar.
Her kafadan ses “bırakın ağlasın, o zaman rahatlar”.
Yoğun bakımın önü öyle yoğun, herkesin derdi başka.
Herkeste telaş, merhum yelken açarken ölümsüz aşka
Kimi gördüğüne ilk, kimisi de son bakma telaşında.
Kimi de taburcu olma arifesinde, refakatçi başında,
Koridorlarda ağır bir ilaç kokusu, mideleri bulandıran,
Doktorların tesellileri hasta yakınlarına nefes aldıran.
Kimi girip kimi çıkıyor içeriden, tek ortak yanları hüzün.
Nefesler gibi bakışlar emanet, göz ardı ettiği gözün.
Göz pınarlarının kuruduğu görülür hasta yakınlarında
Kimininse benim gibi diz bağları çözülür kapı ardında.
Kolundan yapışıp kaldıracak el ararsın, kalkmak için.
Orada herkes tutunacak bir dal aramakta, başka biçim.
Şeker erimiş kaşığın işi bitmiş hayat kahvehanesinde.
Yorgun beden ebedi istiratgâha çekilmiş, son nefes de
Her şey bitti sandığında, başlayan başka yeni hayatlar.
Sevdiklerimizi alıp, sevdiklerine kavuşturan ayrılıklar.
Morgun soğuk yüzüyle yüzleşirsin, son kez görmek için.
Gaslhanede su dökme işi başlar "çocuklar öne geçin”.
Son kez okşarsın, sanki kundağa sarılmış koca bebek
Avuçdan kaydığını hissedersin İrem bağlarında kelebek
Sala ve cenaze namazıyla başlar, musalla dan yolculuk
Evden helallik alınır tekbir sesiyle eş dost çoluk çocuk.
Mezarlıkta yeni kazılmış bir mezardır ebedi istiratgâh.
Elinle teslim edersin emaneti, son durakta ilk dergâh.
2015