Annemin Günlüğü Şiiri - Avni Bozkaya

Şafak vakti ile erken kalkardı,
Abdestini alır namaz kılardı,
Duasını dahi yolda yapardı,
Böyle başlar idi günü annemin.

Besmeleyle açar ahır kapısın,
Koyun, kuzu dahi alır kokusun,
Okşayarak yola vurur hepisin,
Şefkat saçar idi hali annemin.

İnekleri sağar bir bir sıradan,
Buzağılar emer çıkar aradan,
“Bereketi artır Yüce Yaradan”
Şükür eder idi dili annemin.

İnekleri katar hemen nahıra,
Temizlik sırası gelir ahıra,
Çabucak bitirir, koymaz ahire
Tabandan çıkardı teri annemin.

Kahvaltıya fazla zaman olmazdı,
Dinlenmeye dahi fırsat bulmazdı,
Programlı işi biran durmazdı,
Sanki motor idi canı annemin.

Kahvaltıdan sonra tandırlar yanar,
Üstünde süt ile, çamaşır kaynar,
Kazanlar içinde kepçeler oynar,
Asla boş durmazdı eli annemin.

Hamurlar yoğrulur; pişecek ekmek,
Öğlene az kaldı. Nerede yemek?
Laf ile olmuyor, istiyor emek,
Hiç kimseye yoktu nazı annemin

Sütler her gün kaymağından ayrılır,
Haftada bir yayıklara yayılır.
Bilekler gerilir, kollar yorulur,
Asla doğrulmazdı beli annemin.

Fırsat bulur ise uğrar tarlaya,
Gahi kürek sallar, başlar çapaya,
Tomar yapar otu; vurur abaya,
Sırtından düşmezdi yükü annemin.

Koyun, kuzu akşam döner yuvaya,
Aynı işler tekrar konur sıraya,
Rabbim kuvvet versin bizim anaya,
Bu şekilde geçti ömrü annemin.

Yaş ilerledi çıktı yetmişe,
Garip anam artık koşamaz işe,
Ağrılar vuruyor baş ile dişe,
Açılmadan soldu gülü annemin.

Bizler de onunla çalıştık durduk,
Nice zaman geçti rahata erdik,
Annemize hizmet edelim dedik,
Ahirete uçtu ruhu annemim

08/05/2010
Avni BOZKAYA