Annemin Gölgesinde Bir Çocuk

Bir dere kenarında başladı hikâyem
Annesinin kollarında bir bebek,
Ellerinde zehirli bir dua.
"İntihar mı, terk mi?" diye sormadım,
Çünkü yara, sorudan derindi.
Avuçlarımda madeni paraların dağladığı izler,
Tavanda sallanan bir çocuğun sessiz çığlığı
"Ben senin acının mirası mıyım?"

Gölgen sardı her yanımı,
Sevgi dediğin, bir bıçak sırtıydı.
Saçlarımı okşarken tırnaklarınla çizerdin,
"İyi ki doğurdum!" derken,
Doğurduğun her kelime bir diken oldu.
Ve ben,
O dikenlerin üstünde dans etmeyi öğrendim
Kanayan ayak izlerimle.

Anneler Günü geldiğinde,
Çiçekler yerine köklerimi suluyorum:
Varlığın bir fırtınaysa,
Yokluğun en güzel mavi gökyüzü.
Çünkü biliyorum;
En sert rüzgârlar bile
Bir gün diner
Ve
Geride sadece kendi sesini bırakır.

Şimdi haykırıyorum
Ben ki toprağa düşen bir tohumdum,
Kendi yağmurlarımı yağdırdım!
Bugün Anneler Günü
Kendime anne olduğum gün.
Ve bilsin dünya;
En büyük zafer,
Kırık bir kalbi kendi elleriyle tamir edenindir.