Annemin Elleri Şiiri - Berat Ebru Yücel

Bahar beklerken ayaz keser mi
Kesermiş ya.
Dört duvar buz esermiş.
Soğuk ilaç kokan bir dubara yaslayıp sırtımı
Dizlerimi nemlemdirdim yaşımla.
Bir çare diye ellerim göğe uzandı.
Canım yandı
Ben bu şiiri yangında yazdım.
Yine de gücüme sarıldım.
Ağladığım belli olmasın diye
Bıraksalar burnumu ceketimin cebine koyacaktım.
İki sigaram varsı çardakta külledim.
Bir kuştan medet bekledim.
Ellerim ağrıları dindirmedi ellerimi kesmek istedim.
Sırtımı duvara yasladım
Dizlerimi bağrıma
Ağladım ağladım.
Yüreğimi bırakıp atacak yer aradım.
Kalbim büyüdü
Sokaklarda ağlayavak yer aradı.
Yüzüne tükürülmeyecek adamlardan
Tokat yedim.
Yğzüne tükürülmeyecek adamdan deva bekledim.
Yine kalktım sonra
Elimin teraiyle sildim yüzümü
Aynı elimle anamın kel başını okşadım sonra.
Babamın emekten aşınan ellerine uzandım.
Bilseniz ekmek yemek ne zor
Bilseniz su içmek ne zor şimdi.
Çömeldim merhemden tosun tutmuş bir duvar başına
Kalkamadım.
Annemin ayakkabılarımı bağlayan ellerini beklesim
Dizlerimin bapını bağlasın diye.
Bağlasın da yürüyeyim diye.