Annemin Dört Mevsim Yangını

Annemin hüznü vardı
Sanki, uzaklara değil ahirete dalardı
Yüzüne kar yağardı, telaşlanırdı
Bilirdi kıt kanaat yaşama sevinci donacak
Dört mevsimin ayazları içinde kalacak
Gidemediğine, kalamadığına yanacak
Taşıyamadığı bedeni daha da ağırlaşacak

Yataklarda ölümden dönmüş
Tekrar, yatağa düşecek diye çocuk aklım çıkardı
Annemin omurgasını, çektiği çile eğmiş
Yere baka baka, aka aka, iki büklüm yürürdü
Annem biraz sağ değildi, toprak canını sağmış

Annem iç çekerdi
Sanki, üstüne dağlar yıkılırdı
Küçük de olsam anlardım
İçim, yüreğindeki ateşle dağlanırdı
Annemin ağrısı, kaybettiği dört evladınaydı...

Annem ne vakit gülse, içime güneş doğardı
Benim ilk şiirim, annemin yüzündeki gülüşeydi
Bir çift mısrayla
Annemin yüzündeki gülüş hiç gitmese
Şu beyaz ağrılı zamanlar bahara dönse...
Annem ne vakit gülse
İçine bahar geldi diye sevinirdim

Anneler hep şiir şiir gülse
Ben, güneşli gözüyaşlı da...