Annemin Ağlaması Kadar Var Yalnızlığım

Annemin gözüne toz kaçmış olacak
Ardımdan bu kadar ağlaması hayra alamet değil
Adımın geçtiği yerde hayrı aramak da hoş değil.
Kızıyorsun şimdi bu söylediklerime, kızma
Bırak da yıllanmış öfkemin hakkını vereyim
Hem gülerek yazıyorum tüm bunları, sitem değil.
Sustuklarım bütünledi beni bunca zaman
Bu ölüm sessizliğinde şu kadarcık haykırmam çok değil.

Tekabül ettiğim acıyı bilmiyorum, hesaplayamam
Anlayamam yürek yangınını.
Bir boşluk kalır benden geriye, dolduramam
Ama sen yine de üzme tatlı canını.
Çareler arayacaksın yokluğuma, arama
Hem ne diye gerekli sargı
Söküp at şu pansumanı yarandan
Aksın irin, kanasın
Ki kendini doğur sancından.

Bak kederlenme sakın anne
Ardımdan bana değil, sana edilecek dualar
Birkaç gözyaşı iyi bilirdik fasılları
Ama geçelim şimdi bunları çay var, helva var.
Tabii yazıktı bana yine de
İçimi bilmeyenler sanıyordu ki ömrümün baharıydı.
Gencecik kızdı, allah sabır versin ailesine
Anne babası bu acıyla şimdi nasıl yaşar?
Ama yaşarsın anne, yaşıyorsun
Ne de olsa benden iki tane daha var.
Senin çocukların var anne, yakûb’un oğulları
Benim kimim var, yusuf’un allah’ı.

Sana benzemekten korktuğum içindi tüm bunlar
Korktukça benzedim, benzedikçe korktum
Sonunda, kederlerinden yapılma bir kız çocuğu oldum.
Kırıklarımdan can sızıyordu, kan
Kızma diye el yordamıyla hepsini yuğdum
Hem gözyaşlarım denk değildi sizinkilere henüz
Ben de büyüyüp kendimi acılarımdan vurdum.

Anımsıyorum da şimdi
Kol kırılır yen içinde kalır demiştin
Hangi esvap saklayabilir anne
Bu paramparça, permeperişan halimi?
Yine de hâlim belli etmiyor mu aczimi.
‘ey hıyanetten daha zalim olan merhamet!’
Değil mi ki kalbimle karşıladım her kıygını
Değil mi ki ömrümde kimseye bu kadar kırılmadım.
Ama şimdi unutalım her şeyi
Unutmam gerek hemen uyut beni
Sen söyle bana dünyanın tüm ninnilerini
Dünyanın tüm annelerinin sesi olup bana
Beşikten mezara ne kadar varsa söyleyemediğin
Hakkım olan tüm ninnilerle
Öldür beni.