Annemi Anladığımda Şiiri - Fatma Avan Öz ...

(Aşk Gibi Kuralsız Bir Yazı)
Ne zaman kaprislerimle onu üzmeye çalışsam,‘’anne olunca beni anlayacaksın’’ derdi annem.
‘‘Anne olunca ne olacak ki, ortada fazladan bir bebek,
sadece sorumluluklarım artacak’’ derdim içimden.
Anlamazdım, anlayamazdım annemi, ben önceden.
Ne zaman ki kucağıma ilk bebeğimi verdiler, annemin sözleri kulaklarımda çınladı.
Burnumun direği sızladı inceden ve istemeden, yaşlar süzüldü gözlerimden.
Annemi o an çok iyi anlamıştım, oysaki bu sözleri çoktan beri unutmuşken.
Her şeyi bildiği gibi bunu da bilmişti işte,
yanımda olsa yine de kapris yapar mıydım bilmem, bilemem.
Ama ilk bebeğimi kucağıma aldığımda yanımda olsun isterdim annem.
Şartlar uygun değildi, yanımda yoktu, kucağımda bebeğim, aklımda annem varken,
şaşkındım, mutluydum, huzurluydum ama bir o kadar da korkuyordum.
Annem yanımda olsaydı bu kadar ağlar, bu kadar korkar mıydım onu da bilmem.
Dünyaya, insanlara hatta kendime bile bakışımın değiştiğini hissederken,
ve dünyadaki her şeyden vazgeçebileceğimi ama bebeğimden vazgeçemeyeceğimi
düşünürken, annemi de anlıyordum ben.
Ben ki korkmazdım hiçbir şeyden.
Mezarlıkta tek başına gecelemekten bile korkmazdım.
Zifiri karanlıkta kalmaktan, ölülerle baş başa kalmaktan, kazadan beladan ve hatta kendi ölümümden.
Korkmazdım, açlıktan, susuzluktan, yalnızlıktan, kaybetmekten.
Kaç kere çılgınlıklarım yüzünden ölümün kıyısından dönmüş,
yine de çılgınlık yapmaktan vazgeçmeyen ben, bebeğimin sahipsiz, ortada kalmasından, ona bir zarar gelmesinden
korkar olmuş, hem kendimi hem bebeğimi koruma altına almaya çalışır, her türlü tehlikeye karşı tetikte durur olmuştum.
Evet annem yanımdaydı bir müddet sonra.
Bebeğimin sorunları çıktıkça, ben ortalıkta bebeğimin durumuna hüngür hüngür ağlarken,
annem de bir köşede benim durumuma ağlardı sessizce.
Annelik işte istifa edilmiyor ki, bulaşmışız bir kere.
Gün gelecek yavrum yavrusuna ağlarken, ben de yavruma ağlayabilecek miyim bilemem.
İsterim ama, yavrum ilk yavrusunu kucağına aldığında kesinlikle yanında olacağımı söyleyemem.
Neler olacağını, neler yaşayacağımızı gün gelecek, zaman gösterecek.
Bütün kadınların annelerini, diğer anneleri ve hatta bütün insanları anlayabilmesi için,
dünyanın en güzel, en anlamlı, en değerli, en mucizevi olayını,
sağlıklı bir şekilde, sağlıklı ortamlarda yaşamalarını isterim.
İsterim ki bencillikler, hırslar, kıskançlıklar, düşmanlıklar, tamahkarlıklar, savaşlar bitsin, sevginin en
olgun şekli, anne şefkati sarsın bütün insanları…
Ve yine insanlar güzelleştirsin, insanların çirkinleştirdiği dünyayı…