işte anne!
görüyorsun ki büyüdü oğlun ve bu hayat onu senden kopardı. üzülme, sen yanımda olmasanda, sesin, kalbin hep yanımda. 'taşa değmesin ayağın' diye diye ağlıyordun başucumda. bilmem ki ne yapsam, ne etsem...
madem biliyordun dünyanın bu kadar zalim olacağını niye doğurdun beni be hey anne! oysa anneler çocuklarının üzülmesine dayanamazlar. onları sakınırlar kem gözlerden. bilmiyormuydun oğlunda üzülecek diye...
şimdi yalnızlığın başrol oyuncusuyum. özgürlüğümü mendil satan çocuklara ve yoksullara kiralamışım. durmadan arıyorum seni, yollar bilir, hele şarkılar... beraber dinlediğimiz, beraber ağlaştığımız şarkılar senden kalan tek hatıra. 'satarsın bu canı hiç kimse almaz' diyor şair. doğru söylüyor anne. polislerden, askerlerden ve şehir eşkıyalarından kaçırdığım bu bedenim şimdi eskicinin hiç satılmayan eşyası...
ki kayıp durmakta parmaklarımızdan
Ey şair
yine bölük pörçük anlattın
yine eksik bıraktın bir şeyleri
gün devrilmekte ama sen
