Bu kentin hüzünlü ҫocuğuyum ben! Hüzüne yaklaştıkҫa acılarım artar, acılarım artıkҫa iҫim sızlar ve hep iki kişiye ağlarım ben! Anıların nostaljisi serin olduğu kadar soğuktur ve üşütür insanın iҫini, yaralar yüreğini, zamansız ve ölҫüsüz metrelerle …
Sevgili anam, bütün Anadolu anaları gibi yüreği yaralı anam. Seni bundan hemen hemen 28 yıl önce bir Agustos ayında kaybettim. Aynı ayda, senin hakka yürüyüşünden tam 27 yıl sonra da, aynı yaşta en sevdiğim insanı, yüreğimin yarısını da kaybettim. Senden sonra en ҫok onu beklemiştim gelecek diye ve O bir gün de geldi sevgili anam! Geldi, ama O’da senin gibi erken veda etti bu cehennem Düya’ya! Önce yıllarca, iҫimde sensizliğin acısını faizlerin faiziyle yaşadım ve hala da yaşamaktayım. Sonra o acıyı bir nebze de olsa dindirdim sanırken, hiҫ beklenmedik bir hastalığın penҫesinde onu kaybetmek ise ikinci yıkımım oldu! Ҫünkü siz, şimdi iki annesiniz ve bu tesadüf olamaz, aynı yaşta, aynı ayda, aynı günde ve aynı ayda sizleri kaybetmek! Kabullenilecek bir acı değil ve bende o acıyla yaşıyorum, yaşamaya ҫalışıyorum!
Ҫekilmesi gereken bir acı gibi gelse de!
Ҫekilmiyor, ne bileyim işte!
Şimdi sizsizliğin yanlızlığı ҫöküyor
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta