Anneme ilk ve son yazdığım şiir

Anneme ilk ve son yazdığım şiir
Mısraları yakıştıramadığım o çizgili yüz.
Bir gece gözlerinde nuru gördüğüm başlangıcım.

Unuttuğum sevdalarımda saklı yârim
Yalancı bahara kapılıp ağladığımda, gecemi aydınlatan ışığım.
Deterjan kokulu ellerini ne çok özledim sensizliğin zindanında.
Sen varken ne kadar çizgi varmış yüzünde göremedim.
Ölümsüz bir beden var sandım üzerinde
Kimin annesi ölümlü ki şu dünyada sorarım?
Ağladığım gözyaşlarım anlatabilir mi seni? Beyaz meleğim.

Anne diyen tüm diller yasımın bıçağı oluyor
Ve sana sarılamadığım her güne serzenişim.
İşte sabah yine uykusuzluğuma vuruyor
Anne torunun adını sayıklayamıyor sanki hiç yokmuşsun gibi.

İşte fesleğenler yine sensiz açıyor sükûta
Solan ecrim, seferi bedenime kızıyor
İsyan etmemeyi öğreniyor artık büyümeyen oğlun.

Ellerim dua ve dillerim sana dua oluyor
Ve soruyorum hiç ana duası gibi olur mu sana seslenişim.
İşte cenneti ayaklarında gizli nur,
Kaybedilenler çok kolay yerine geliyor da bir sen gelmiyorsun

Siz bakmayın aciz kelimelerime
Benim annem sığar mı şu virane şiirime

Anne bu sana ilk ve son şiirim
Ağlayıp da gülemediğim
Yaşadığım ölümüm, adını zikrime gömdüğüm.