Anneme Beşinci Mektup Şiiri - Erdal Taşk ...

merhaba anneciğim!
hasretin bağrımı okşarken
ister istemez acıdan yana
bu mektubu yazıyorum sana
yoksun ve yoksul değilim öğütlerinden
fakat kanatları parçalanıyor şefkatinin
kırgın, yıkık, kuru bir ağacım her akşam!
sana böyle ağrılı mektup yazmayı
işkencede olsaydı, yazmazdı elim!
ve düşüncesiz başım
yazdım, çünkü bilesin
sesi çığlık çığlık bir diyarda suskun kalmışım.

daha yeni yeni kesmiş değil mi annem,
arkamdan ağlamayı küçük kardeşim?
artık bir hayli umutluymuş kavuşmaktan
ve birde oğlu olmuş abimin
yitik göz yaşından ziyade
bitik bir baharmış bensiz yaşadığın
daha umutlu, mutlu
nelerle kalacaksınız kim bilir?
ufak tefekken bende hayat!
sevgide soluksuz yüreğim,
kucağım hep eksik!
içinde düşle, direnişle büyürken sevdiğim.

ellerim inatla kaparken gözlerimi
aniden rüyama geliverdin
bir sonsuz mutluluğa gülüyor gibiydin
gülümsemek yılları siliyordu yüzünden
ben duruyordum bir yokuşun ucunda
güneşe umut ekiyordum durmadan
ve birden kayboluverdin
ömrü bitmeye eridi
göğsümün sol yanından.

daha neler neler yaşamaktan yana,
üç avuç dünya kucağımda koşuyorum uçurumlara
bir avuçta siz,
bir avuçta yumrukları yüzüme çarpan gurbet,
diğer avuçta uykusuzluğa bırakılan yarım yamalak düşlerim
korkma sakın anne!
seni baştan başa gencecik düşledim
ellerin incitmeden silerken gözlerini
bir bıçak gibi yepyeni bir hayata bilendim.

uzanma anne!
mektubumu isteme postacıdan
bu beşinci mektup,
yaranı tırnaklamasın kurutmadan!
bu sabah saat şafağı getirirken
mektubuma kanıyorum
ve sen gün ötesi memleketimde
hangi kara toprağın,
hangi kara kucağına?
beni dünyaya çivileyip, terk edip gidiyorsun!
yine hastalandım anne!
duydun,
gelemiyorsun.

ben iki seneden beri,
böyle ağrımı acıyla soğutmak için
türlü türlü ağrılı mektupları anneme yazıyorum
ve ben annemin mezarından habersiz,
köyümün bütün mezarlarına
bütün mektuplarımı postalayıp duruyorum...

21.10.2004