Anneme Şiiri - Nevzat Uçar

Bana terk edilmişliği
Kimsesizliği
Ve sevgisizliği miras bıraktın Anne.
Yaşanması gereken yarınlarımı
Bir çırpıda darmadağın ederek umutlarımı
Ardına bile bakmadan gittin
.
Bizi terk edip gidişini
Yüreğime sığdıramadım hiç
Her zaman bir omuzum düşük
Yüreğim yaralı boynum bükük kaldı.
Çok geçmeden
Ölüm haberini verdiklerinde
Ben de öldüm seninle.
.
Yirmi yaşıma geldiğimde öğrendim yaşadığını
Yeniden doğdum adeta çok sevindim.
Oysa sana gelene kadar ne çok örselendim.
Düşe kalka,
Kıra döke kendimi ezdirmeden
Haklı olduğum da hakkımı söke söke
Sonuna kadar direndim.
Ezdirmedim kendimi
.
Senle başlayan terk edilmişlik
Senden sonra da devam etti.
Pusulasız bir gemi gibi fırtınalarda kaldım
Yaşamak zordu,
Ayakta kalmak yıkılmamak daha da zor

Hayatın dikenli yollarında.
Yaşamak,
Hayata tutunmak için kırıp döktüm hep
Derin kuyular da tek başıma
Ve nefessiz kaldım yıllarca
Ama sonun da başardım Anne.
Tek başına kalabilmeyi,
.
Sanki,
Yol geçen hanı gibi oldu yüreğim.
Seve seve gelenler
Kaça kaça gittiler benden.
Ve.. hep kusuru kendimde aradım yıllarca.
Oysa en sevdiği terk ettiyse
Diğerleri için daha kolaydı gitmek.
Yokluğunda hayata karşı edindiğim
Kendini koruma iç güdüsü
Ve öfke nöbetlerim sebep oldu buna.
Gittiler Anne gittiler..
Senin daha beş yaşındayken bırakıp gittiğin gibi
Kaçarak terk ettiler beni.
Yani bu terk edilmişliğim
Senden kaldı bana ANNE.
Senden.!

--- ANNELERİN GÜNÜ KUTLU OLSUN.--

-
A.Nevzat uçar

-