Anneme Şiiri - Naile Öztunç

Ya bir telefon ya bir kapı çalsaydı.
Mutlu olurdun her kim arasaydı.
Kendi sesimi bile özlüyorum derdin.
Sesine ses verecek birini beklerdin.

Artık kuşlar haber getirmiyor senden.
Yoksun, sen sustun, telefonlar da sustu.
Yalnızlığının acısı dindi birden
Ölümün yalnızlığına çare olmuştu.

Sen gidince yıkıldı koca bir kent.
Ne bir ses var, ne bir hareket.
Bir şeyler kırıldı, bir şeyler yok oldu.
O yalnızlıktan bu yalnızlığa göç oldu.

Sana olan özlemim hiç eskimiyor.
Dudağında yarım kalan o gülüşün
Yüzünde donup kalan o son hüzün
Gözlerimden silinmiyor, hiç gitmiyor.

Sen ki ey kalbim buna nasıl dayandın.
Bu yol ayrımında sen her şeyi anladın.
Oysa hayat tek kişilik bir oyun.
Doğduğumuz an başlangıcıdır sonun.