Anneme Şiiri - Tolga Kezli

dünyanın en yumusak kolları arasında, boynunda saçlarının yüzüne serildiği yerde,
kokunu ciğerlerime doldurmayı ve bunun insana verdiği sonsuz huzuru,
sakinliğinde savunmasızca,
sadece öylesine durmayı,
zamanın yavas ilerlemesi için söylenen 'keşke'leri de beraberinde.
dolanıp boynuna ağlamayı ve 'annemmm...' demeyi özledim sana...
kızdığın şeylere daha bi dikkat ediyorum, ağlamam gibi.
özledim ama sensiz ağlamalarımı bıraktım artık
tutuyorum gözyaşlarımı, hapsediyorum kendime
içime akıtıyorum tüm ıslaklığı
duvarların üstüme gelişlerinide takmıyorum artık, üzerime yıkılmasından da korkmuyorum.
bırakıp gittiğin günden beri;
gece rüyalarıma doğru uzanan o yastık saatlerini daha bir huzurla bekler hale geldim,
belki bu gece gelirsin diye.
belki uzayan, birbirine girmiş saçımı sakalımı görürde kızıp sesini duyarım diye.
belki zamansız ayrılıkların da hayatın içinden oldugunu kabullenmeme yardımcı olursun diye.
belki de dizine yatırır beni, saçlarımın arasında parmaklarını dolaştırıken bir hikaye anlatırsın hayata dair diye.
bunları ve daha fazlasını bildiğini hissediyorum bana dair...
daha ne diyebilirim ki daha fazlaca sana...
...ama! ben sana doyamadıydım ki henüz
ben ondokuzumda, sen yolun yarısında...
oğlun tolga