Anneme Şiiri - Zafer Türkcan

Yaz, yorgun düşmüştü,
Ekinler, harmanlardan kilerlere dönmüştü,
Kamer, hanlarından saferleri görmüştü,
Güneş, ekiminde vakt-i fecirleri süzmüştü,
Karnındaki nurdâneyi, kollarında bulmuştu annem.

Rahmet hazinesinden, bir damla şefkati serdi,
En elzem hacetim: Aczimin sırrına erdi,
Ab-ı hayat çeşmesinden en lâtif şurbu verdi,
Sen olmasan bu garip ne yer ne içerdi,
Allah ömrünü uzun eylesin annem.

Acizdim, fakirdim, tutamazdım elinden,
Zayıftım, cılızdım, kalkamazdım yerimden,
Bu ayaklar öğrenmedi yürümeyi kendinden,
Öğüt rüzgârları üfledin ruhuma serinden,
Kimse bana tesir etmedi senin gibi tâ derinden annem.

Sîretim, kalbimde bir küçücük yerdi,
Tomurcuktu, senin tezgâhında yeşerdi,
Durmadı, serpildi, meyveler verdi,
Bu beşeri, insan yapan semereler kimdendi,
Benim bir tanem, maşukum annem.

Bakışından yanlış nedir sezerdim,
Duruşundan maziye yol bulur geçerdim,
Sarışından, budur tek melce’im, derdim
Çocuktum, emek verdin, kemale erdim,
Hakkın ödenmez bilesin annem.

Kalbimden uzak tuttuğun şey kederdi,
Ellerin, vücud-u bedenime siperdi,
İlk lokmayı vermesen bu hayat biterdi,
O zaman bu ruh bu bedenden giderdi,
Firakı dilinden uzak tut çürüsün annem.

Görünmezdim üstüm başım kirinden,
Ne zamanlar eskittim hayatının deminden,
Yıllar mazi oldu eksiltmedin sevginden,
En güzel günlerdi bunlar şerit-i kaderimden,
Gitti! .. bir daha geri gelmiyor annem

Kucak menzilin ilk talimgâh yerdi,
Bana güven veren gözlerindeki ferdi,
Peygamber sana en güzel müjdeyi verdi,
Allah, ayakların altına cenneti serdi,
Bu can senin uğrunda feda olsun annem.