Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Anneye olan duygular ne güzel anlatılmış.Sağlıklarında onların kıymetleri bilinmeli. Yokluklarında değerleri daha iyi anlaşılıyor. İnsan dağı yıkılmış gibi hissediyor kendini. Önce annenizi sonra şahsınızı ve şiirinizi kutluyorum Züleyha hanım. Selam ve dua ile.
Anne şiirleri herzaman kutsaldır anneler gibi.çok güzel anlatılmış değerleri.tebrik ediyorum.selamlar.tam puan
Bir tek senin hasretin ısıtır,
Yokluğunla solgun gönlümü.
Bir tek, senin sevgin kuşatır annem,
Anılarla dolu mahzun ömrümü.
Yüreğimi sımsıcak saranımsın,
Benimle birlikte ağlayanım.
Ümit dolu seccâdemde, duâlarımdasın annem,
Kurak bir mevsimde çağlayanım.
Güzel şiirinizi rahmetli annemin gül yüzünü, benim için çarpan kalbini düşünerek okudum.
Yüreğinize sağlık.
Bir tek senin hasretin ısıtır,
Yokluğunla solgun gönlümü.
Bir tek, senin sevgin kuşatır annem,
Anılarla dolu mahzun ömrümü.
Annelerimizin yerini hiç birşey alamaz, boşuna dememişler Cennet Annelerimizin ayaklarının altındadır diye, Annenize verilebilecek en güzel hediyeyi vermişsiniz diye düşünüyorum, ellerinize ve o güzel yüreğinize sağlık, tam puan. Sevgi ve Saygılarımla.- Berkay Kur.
Bir tek senin hasretin ısıtır,
Yokluğunla solgun gönlümü.
Bir tek, senin sevgin kuşatır annem,
Anılarla dolu mahzun ömrümü.
Yüreğimi sımsıcak saranımsın,
Benimle birlikte ağlayanım.
Ümit dolu seccâdemde, duâlarımdasın annem,
Kurak bir mevsimde çağlayanım.
Bazen hüzünlü gözyaşımdasın,
Bazen de karanlıkta umut ışığım.
Dertlerimi paylaştığım, sırdaşımsın annem,
Hicranlı gecelerde yalnızlığım.
Rabbim, cenneti sermiş ayaklarına,
Benimse cennetim sensin annem.
Rabbim'in vâdettiği o ulvî makâma,
Bilirim,rızanla ulaşılır annem.
Birden hayalin gelir aklıma,
Gözlerin akar içime güneş misâli,
O müşvik ellerin, uzanır saçlarıma,
Okşar meltem rüzgarının okşadığı gibi.
Sen; yokluğuna alışamadığım,
Gözbebeğim,bir tanem anneciğim.
Yazmak istesemde anlatamadığım,
Mısralarla bezenmiş eşsiz şiirim.
İnan ki mısralar yetmez, seni anlatmaya,
Sen; gönlümde dâima yaşayanımsın.
Bir gun gelir, dönüp bakarsan anılarıma,
Bil ki; orada yine SEN varsın...
YAZAN VE YAZAN YÜREĞİ TÜM KALBİMLE ALKIŞLIYORUM. SAYGILARIMLA...
Sen; yokluğuna alışamadığım,
Gözbebeğim,bir tanem anneciğim.
Yazmak istesemde anlatamadığım,
Mısralarla bezenmiş eşsiz şiirim.
belkide hayatımızda el değmemiş ticaretsiz tek sevgi anne sevgisidir.Annenin yerini tabiattaki hiç bir şeyin tutacağını sanmıyorum,annelerimizin yüreği; zengin bir tarla nasıl biçildikçe ürün veriyorsa ,anne yüreği attıkça sevgi veriyor. tebrikler candan bu güzel şiire tebrikler sevgi ve saygılarımla
Sevgi senden doğdu, şevkat eserin
Her gönülde bir saray bir köşktür yerin
Makamın ulvidir, anlamın derin
Cennet ayağının altında anne.....
Teşekkürler Züleyha kardeşim, bana bu güzel şiiri okuttuğun ve şu mısraları yazdırdığın için. Yüreğine sağlık... Tüm annelerin ellerinden öpüyorum...
Yüreğimi sımsıcak saranımsın,
Benimle birlikte ağlayanım.
Ümit dolu seccâdemde, duâlarımdasın annem,
Kurak bir mevsimde çağlayanım.
Bazen hüzünlü gözyaşımdasın,
Bazen de karanlıkta umut ışığım.
Dertlerimi paylaştığım, sırdaşımsın annem,
Hicranlı gecelerde yalnızlığım.
Rabbim, cenneti sermiş ayaklarına,
Benimse cennetim sensin annem.
Rabbim'in vâdettiği o ulvî makâma,
Bilirim,rızanla ulaşılır annem.
Kutsal dediler ana sevgisi,
Yoktun ki; kutsayamadım ne seni, ne sevgini.
Sarılamadım sana, o bilmediğim kokuna hasret oldum.
Hasretimi gözyaşlarımla pişirdim hep.
Bana sarılan bir can olmadın, öksüzdüm.
Hani Cennet'in kapısı olan ayakların, öpemedim.
Başımı koyup dizine uyuyamadım.
Nerdesin anne?
tebrikler....
Ne kadar büyüsekte yine anneye sığınma ihtiyacı hissediyoruz.....kutluyorum bu duygulu çalışma için....selamlar.
sıcak bir anao cagı ve kucagı gibi ısııtı dizeleriniz ana gibi yar olmaz ama anadanda yar olmazz..saygı ve selamlarr
Bu şiir ile ilgili 116 tane yorum bulunmakta