Annemden Biliyorum! Şiiri - Döndü Dülger

ANNEMDEN BİLİYORUM!...
Annemden biliyorum.
Dalı kolu kırılsa da herzaman şefkatliydi kolları.
Sabahı zor etse de yokmuş gibi sır olurdu yorgunlukları,
Bir tek gözleri hüzünlü bakardı,
Metanetiyle rafa kalkardı kanayan yaraları.
Sanki Onun yanında hükümsüzdü kahır,
Dört başı mamurdu yaşadıkları.
Annemin düsturuydu,
Bir kez olsun yüksünmemek,
Bir kez olsun çaresizliği diline düşürmemek,
Bir kez olsun cefayla dolu ömrün sızılarını hissettirmemek.
Ama ben ezber bozuyorum ANNE!...
Yokluğunu, yükünü, hüznünü nereye koyuyordun,
Acılarını, kırgınlıklarını nasıl saklıyordun ANNE!
Benim ne koyacak yerim,
Ne saklayacak dermanım,
Ne dayanacak gücüm,
Ne de sarıp sarmalayacak dalım kolum kaldı ANNE!.....
Döndü Dülger