Annem III Şiiri - Anıl Şen Pika Şair

Sensiz geçen bir bayram sabahına
Uyanıyorum bugün, annem.
Eskiden olsa bayramlıklarımı giyer,
Sofranın başına otururdum;
Şimdi ise ranzamdan kalkıp
Boş duvarlara bakıyorum,
Her bir taşın sessizliğinde sen yoksun.

Herkesin içinde bir neşe var,
Ama bana uzak, anlaşılmaz.
“Bayram!” diye bağırıyorlar,
Ben sadece izliyorum;
Anlamsız bakışların içinde kayboluyorum.

Bayram kahvaltıları, tatlılar, hediyeler…
Her şey bugüne özel daha güzelmiş anne.
Takım elbiseli bir abi geliyor yanında
Şık giyimli bir abla…
Ama sizin o sıcaklığınızı veremiyorlar.
Yine de herkes mutlu gibi,
Ben ise yokluğun ağırlığında boğuluyorum.

Ortaokuldan mezun oldum anne.
Hocalarım, “Çok çalışırsan büyük yerlere gidersin,” diyorlar.
Derslerim iyiymiş.
İyi olacak tabii ki,
Çünkü sana söz verdim:
Oğlun okuyacak, büyük adam olacak.

Bügümek demişken...
Gün geçtikçe büyüyorum anne,
Ve her büyümede acılarım çoğalıyor.
İçim hâlâ alev alev yanıyor,
Sanki bir el kalbimi söküyor,
Diğer el göğsüme bastırıyor.
Oysaki büyüdükçe herkes geçecek diyordu.

Çok ihtiyacım var sana şimdi, anne.
İçim tarifsiz bir acıyla dolu,
Beni öldürecekmiş gibi bir boşluk…
Burada olsaydın, her gece bana okuduğun sureyi okur,
Ardından bir hikâye anlatırdın;
O zaman her şey sustuğunda
Ben de sustuğum acıyı unutur,
Sana sarılırdım.

Hoş, kızma bana ama…
Bazen düşünüyorum:
Masallarındaki mutlu son,
Benim hikâyemde neden yok?
Allah’ım, gücenmesin ama
Neden benim hikâyem acıyla örülü?

Çok özlüyorum seni, annem.
Hatta şaşıracaksın belki;
Üzerine sürdüğün tütsü kolonyasının kokusunu bile özler oldum.
Geçen yurt müdürünün üzerinde alınca o kokuyu,
Gözlerim doldu…
O an anladım, sensizliğin derinliğini.

Seni üzdüysem özür dilerim canım annem.
İçimi dökmeden duramıyorum,
Ama bil istiyorum:
Artık eskisi kadar üzülmüyorum, merak etme.
Alıştım yokluğuna, ama seni unutmuyorum.

Oralarda kendine iyi bak…
Rabbime emanetsin.
Hoşça kal, annem…