Annem Hasretim Sancıdı Sana

Annem hasretim sancıdı sana.
Bugün yine gurbet gönlümün kapısını tıklattı.
Kim o! ,dedim.
Ses vermeyince anladım.
Burkuldu yüreğim.
Gelen senmisin Annem?
Yüreğimde ayak sesini duydum.
Tülbentin süzüldü tenime.
Yerle bir oldum Annem.
Senmi geldin sessiz mekana?
Annem senmisin,senmisin Annem?
Oooy sesine kurbanım Annem.
Nasıl özlemişim bilirmisin?
Nasıl duman olmuşum?
Nasıl hasret yağmurunda, gönlüne çise vurmuşum?
Nasıl hasretine dalmış,gözyaşımda akmışım?
Nasıl nasıl feryat figan etmişim?
Annem Babam diye haykırmışım,
Sarıkamış dağlarına.
Hasretin ayazında,Sarıkamışsız bile üşüdüğümü.
Emektar ellerine kurbanım Annem.
Ellerini özlemişim.
Yıllara meydan okuyan,çizgilerini özlemişim.
Gözlerini ana bakışını özlemişim.
Hasretin geceleri seni getirmiş rüyama.
Nasıl yargun,nasıl bitkin hiiiç konuşmamışsın.
Gözlerin hep konuşmuş hiç susmamış.
Bakışlarında yorgun feryadı görmüşüm.
Yıllara ödünlere yorulmuşsun.
Uyanmışım hemde ellerini yüzüme sürmeden,
uyanmışımda seni yoran yıllara düşman uyanmışım.
İyice öğrenmişim Annem.
Benim üç gurrbetim varmış.
Bir gurbetim sen,biri Babam,
diğeri zemherinin kardeleni sarıkamışımmış.
Annem bilirmisin?
Bir zamanlar senin büyütmeye çalıştığın bir çocuktum.
Ben büyümüştüm,Annem.
Şimdilerde şu gurbet elde,
yine o çocuğum sanki.
Ellerim ellerine tutunmaya muhtaç,
ben ayakta değilimn sanki.
Yürümeyi hiç tanımamış,
emekleyen çocuk gibi.
Ne olur annem,gel tut ellerimi!
Yine yürümeyi öğret yine yürüt beni.
Annem bilirmisin,
gurbetin ilk ağırlayışını,ilk sınavını?
Öyle soğuk ağırlarki,
sen nerdende çıkıp geldin der gibi.
Yavaş yavaş gizli gizli yürüyesin gelir.
Hani evkarlanıp yüreğine eşlik edip,
bir cigarada sen yakarsın.
Sonra yüsüzce senin yüreğini,
kül tablası diye uzatır sana.
Ve içtiğin sigarayı bastırıp söndüründe,
nasılda acır canın,nasılda yanar.
Yüreğinin sesiz caddelerinde,
inceden bir kaval sesi.
Hani vardırya;
Sürüsünü gurbete dağıtmış çobanın,
çaldığı kavalın sesi.
Hani o sürüsünü toplamak için kavalını çalarda,
gurbetin soğuk kayalarına,
savrulan ceylanlar duyarda o meyi;
Lakin heybetinden duymaz sanki,duymaz gibi.
Annem hani demiştimya,gel yürüt beni.
Farkında olmadan bırak yürümeyi,
gurbet acımasızca koşturdu beni.
Senin gibi değil,sevgiyle sabırla hiç değil.
Acımasızca ve çabukça,dedimya üvey gibi.
Hem bu kez daha güçlüyüm sanki.
Annem bilirmisin şu gurbetlerde,
hani bazan dalgın dalgın yürürsün sokaklarda.
Oysa gözlerin takılır gönlündeki yazılara.
Gözlerinin takıldığı her yerde şiirlerdir tanıdık olan.
Bir radyonun düğmesine basınca,
duyduğun türkülerdir tanıdık olan.
Sırtını rahatca dayatabileceğin türkülerdir hemşerin olan.
Annem bilirmisin?
Türkü sensin,
Türkü Babamdır.
Türkü benim.
Türkü memleketimizdir.
Türkü özlemlerimizdir.
Türkü gerçeklerimizdir.
Türkü öz kültürümüzdür.
Türkü ördüğümüz ömrümüzün duvarlarıdır.
Sonra içimizi ısıtan bir yuvanın sıcaklığıdır.
Ben sizleri şiirlere yazıyorum.
Ben şu gurbetin kışlarını şiirlere yazıyorum.
Yazdıklarımın ayazında tir tir titriyorum.
Annem beni andığınızda,
balkona çıkıp,yıldızlara bakarak,
hasretin rüzgarlarına türküleri şiirleri fısıldayın.
Fısıldayınki yüreğimiz şiirlerle türkülerle sıcak kalsın.
Yine söylüyorum.
Türkü bin kez daha Anadolu.
Anadolu bin kez daha türkü.

Dilek EJDER (Not: eski soyadı FIRAT'TI)