Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ölüm üzerine çok şeyler yazılmış ve söylenmiştir, ben kısaca diyeceğim.Nasıl ki insana anne karnı dar gelmeğe başladığında artık orada duramıyor, daha geniş ve daha güzel olan bu dünya alemine geliyor, aynen bunun gibi, burada, vaktini tamamlayan her insana artık dünya dar geliyori, rahat etmek daha geniş ve daha mutlu olacağı yer olan ahirete göçüyor. Hiçbir şey yokluğa gitmiyor, kaybolmuyor. Kısaca insanoğlu; alem-i ervahtan, anne karnından, dünyadan, kabirden, haşirden, ahirete devam eden bir yolcudur. Annenize Allah'tan rahmet diler size de saygılar sunarım...
Uykun şirin olsun diyerdin bana
Uykun şirin olsun deyim mi sana?
Gerek ben başına dönüm dolanım,
Beni için hep uyutanım,
Söyle,ölümçün Nasıl uyutayım seni ben bugün?
Başınız sağ olsun Serap hocam..Rahmetli Azebaeycanlı Bahtiyar Vahabzadeden bir dörtlükle acınıza ortak olmak istedim...
sağol can dostum....
FERİDE BEKTAŞ / SİTEMKAR ŞAİRLER GRUBU
Can Serap'ım' Cennet Annelerin ayağı altında hadisi ne güzel bir hadis.Senin de annen bir melekti.O melek gerçek mekanı olan Cennet diyarına intikal ettiğine inanmaktayım.Annelerimizin yüreği coşkun bir sel gibidir evlatlarından yana.Hiç bir sevda anne sevgisi gibi özverili ve karşılık beklemeden üretken ve verimli olamaz.
Şanslıyız anne sevgisini dolu dolu yaşadık. Şanslıyız anneliğin ne olduğunun mirasını annelerimizden devraldık.
Ya bir çok çocuk gibi anneden yana yetim kalsaydık bu açlığımızı ve susuzluğumuzu hangi beşeri varlık giderebilirdi ?
Ateş düştüğü yer yakarmış.Lakin Annenle yaşadığın güzellikleri dimağında taze tuttuğun müddetçe özlem dışında içinde ki acı hafifleyecektir zamanla...Kaldı ki sen ve kardeşlerin hayırlı evlat olmanın güzel ve etkili bir örneğisiniz.Anneniz için yapabileceğiniz her tür vazifenizi eksiksiz yerine getirdiniz son saatine dek.
Annene(Annem gibi gördüğüm anneme )Allahtan rahmet diliyor ve mekanı Cennet olur İnşallah.
Sana ve ailene Allah'tan sabırlar diliyorum.,
Yeni haberim oldu. Üzgünüm...
Allah gani gani rahmet eylesin, mekanı cennet olsun.
Başsağlığı ve sabır diliyorum
benim annem de hakka yürüdü,
ölmüşlerimize Allah rahmet eylesin.
Basiniz sagolsun.
Annenize Allah(cc) rahmet eylesin.
Sabirlar diliyorum.
Peygamber Efendimizin(SAV), son anlarında kızı Hz. Fatıma'ya :
'Kızım! Sakın ağlama! Ben vefat ettiğim zaman 'İnnâ lillahi ve innâ ileyhi Raciûn' (Biz Allah’a âitiz ve vakti geldiğinde elbette O’na döneceğiz.)de.' buyurmuştur.
Merhume annemize Allah'tan(CC) rahmet, geride kalanlara da sabr-ı cemil niyaz ederim.
Merhaba Serap Hocam, Kaleme alınan , Deneme ve şiir oldukça hüzünlü ve oldukça iç burkucu bir durum, Annenize Allahtan Rahmet sizlere başsağlığı dilerim, Allah Mekanını cennet yapsın, Çok üzüldük ama her kulun başına gelecek fakat erken gelmesi çok, çok üzücürür, Sayğılarımla Tekrar Başınız sağolsun
CANIM ANNENE ALLAHTAN RAHMET DİLİYORUM. MEKANI CENNET OLSUN. ALLAH SANA VE TÜM YAKINLARINA SABIRLAR VERSİN . ÜZÜNTÜN ÜZÜNTÜMÜZDÜR ..DÜN GECE RADYOMUZ TÜM ŞİİRLERİ ANNENİN HATIRASINA ÇALDI...BAŞINIZ SAĞ OLSUN
Allah yerini cennet mekan etsin. geride kalanlara Allah sabır versin.
Bu şiir ile ilgili 17 tane yorum bulunmakta