Annem Ayağının Altındadır senin Cennet

Hatırlamasam da annem mübarek yüzünü
Sararıp solmuş bir resmin bile yok elimde!
Saçlarım söyler başımdaki parmak izini.
Tespih gibi her gün çekerim adın dilimde.

Hatırlamasam da annem kadife sesini
Fısıldar kulaklarım bunu bana gelip dile
Hatırlıyor gül dudaklarının busesini
Yanaklarım gibi bulutlu gözlerim bile.

Oynarken diğer çocuklar sokakta şen şakrak,
Baykuşlar konar hep benim öksüz pencereme.
Kuru dallara ıslak mendiller bağlayarak
Uyurum gözyaşımı hapsedip tencereme.

Annem meleklere karışıp gittiğin gece,
Gözümün damlasıyla kabardı hep ırmaklar.
Anarken tenhalarda adını hece hece,
Gidişini hatırlar kış ruhum her sonbahar.

Öksüz bir ırmak akar yüreğimde her mevsim.
Her kasımda mersiye yazar ruhuma rüzgâr!
Sonbahar mı geldi ne var,kapıyı çalan kim?
Uyan ey gözlerim uyan yine matemin var!

Denizler,dağlar kadar çok olsa da günahım
Eylemem ben bir avuç kara toprağa minnet
Öpünce ayaklarını sükûn bulur âhım
Çünkü ayağının altındadır senin cennet.