Annem Ağlardı Şiiri - Seçil Oğuz

Annem,
Gözlerinde yağmur dolu bulutları gezdiren kadın.
Kapı ardı ağlamalarının tanıdık yüzü.
Herkes, ince bir oyayı yazma kenarlarına işlerken,
Bir acıyı, diğer acıyla bilerdi o.
Gün ortalarında, elini eteğini çekerdi Dünya'dan.
Camların buğusunda, geçmişi izlerdi.
Örümcek ağlı, soğuk odaların sessizliğine ortak olan kadın.
Şiirin gerdanına, erken gidişlerin sözlerini dizerdi.
Annem ağlardı.
Akşam üstleri camlara yüz sürer,
Beklerdi gelmeyecek bir adamı.
Tavan aralarında saklı hayalleri vardı.
Bilirdi olmazdı.
Ağaç gövdelerinde körebe bir çocukluk,
Gülümsediği günler,
Ve yazdığı tüm sözler silinmiş.
Mürekkep lekesi kalmıştı.
Sevmişti sevmesine.
Tez yitirmişti, kelebek ömürlü bir sevdayı.
Sevda yitmiş.
Sevdiği gitmiş.
Sızısı kalmıştı.
Doktorlar yaşlılıktan,
O ayrılıktan diyordu.
Yüzünün her çizgisi,
Kalemin, kağıdın az hürmet gördüğü günlerin hatıra defteri.
Göz kenarlarında güldüğü anlar,
Geliverince aklına,
Annem ağlardı.
Geçip giden,
Keşke ile biten,
Gençlik günlerine.
Annem az konuşur.
Çok susardı.
Söz gümüş,
Sükut altın,
Ondan değildi elbet.
Annem söyleyeceği sözleri,
Beyaz bir mermere fısıldardı.