Annem Şiiri - Tunahan Alkan

Hatırlıyorum hayal meyal,
Bazen evde otururken sana bakardım.
Anne dediğin varlığın arı gibi oradan oraya koşuşturmasına.
Dün gibi hatırlıyorum.
Küçükken her çocuktan biraz daha yanında duruşumu.
Düzgün ve yaramaz olmadan kalabildiğim tek yerde.
Şarıl şarıl yağan yağmurda,gök gürültüsünde yedi yaşında...
Uzakta...
Ağladığımı yastığa kafamı gömüp.
Sana kızıp,sen bana kızdığında kafamı yine yastığa gömüp ağladığımı.
Dün gibi...
Koskoca oda tanımadığım
Garipsediğim yastık,tanımadığım terlikler arasında,
Ağladığımı hıçkıra hıçkıra...
Koca adam olup oradan oraya peşimden süreklediğimi.
Dans ettiğimi,çocuğu annesini dansa kaldırıyor mabında.
Kızdığın, üzüldüğün gözlerinden belli oluyor anne zorlama.
Gülmek sana yakışan cennetten çıkma
Bebekken aldığın tuluma şimdi elim bile sığmaz.
Ama sana duyduğum sevgi şimdi bulunduğum elbiseye bile fazla geliyor zaten,
Aldırma..
Çizdiğin yoldan bazen sapa kaçıla.
Hakkına zaten ödeyemem anne,bana kızma...
Gül ve tekrar gül!
Bazen o kayıp gittiğini düşündüğüm anda ettiğim dua.
Allahım beni annemsiz bırakacaksan eğer,beni al yanına,
Benden kalan vakti ona ver ki,belki hakkına bir nebze katkısı olur.
olmayacağına inansam da..