Annem Şiiri - Ferdi Çelikcan

Akşam güneşinde gölgesine sığındığım çınar ağacım!
Sende öğrendim bütün güzelliklerin cennette olmadığını,
bir meleğin insan suretinde görülebileceğini.
Şimdi sana uzak diyarlarda, adını haykırıyorum gökyüzüne
Sesimi duyar da el verirsin diye.

Annem! Sesini her duyduğumda bakışların aklıma düşer.
Gözlerim, boğulur gözlerinde
ve buğulu gözlerimle görebileceğim
en büyük sevgiyi o hasret kaldığım bakışlarında bulurum.
Ağlarım… yanaklarımda bir sel olursun.
Sen usulca süzülürken, ben sana akarım anne.

Sonunu göremediğim karanlık sokaklarda yürürüm.
Boğazıma dizilen hıçkırıklarla,
adını bile bilmediğim şarkılar söylerim sana dair.
Her şarkının hicazında seni bulurum
ve karanlıktaki yalnızlığım olursun.

Her yağmur yağdığında ıslak gözlerim seni arar
ve suya düşen ay ışığı bana seni getirir anne.
Her yer sırıl sıklam bir özlem kokar.
Düşen her damlada hasretim bir tufan olur.
Fırtınaya kapılıp sana koşarım anne.