Annem Şiiri - Güven Tekin

Ben hayata küsmüşüm, sen bana küsmüşsün çok mu?
Hançerlenmedik yer kalmadı sırtımda ömrüm boyunca.
Dost dediklerim, arkadaşlarım, ailem dediklerim bıçakladı hep.
Güvendiğim dağlara kar yağdı şu yaz sıcağında.
Ben hiç çocuk olmadım ANNEM!

Küçük yaşta sırtımda dağları taşıdım.
Kader gülmedi şanstan yana garip yüzüme.
Umutlarım yarım kaldı bu zalim dünya da.
Ben hiç çocuk olmadım ANNEM!

Hayellerim bir bir yok olurken, elimden tutan olmadı.
Çocuk dediğin bisiklete binen parklarda oynayandı.
Bisikleti, Parkı, büyüyünce gördüm ben anne.
Ben hiç çocuk olmadım ANNEM!

Sahi gençlikte heba oldu yalan rüzgarlarıyla.
Soldu gitti daha gencecik filizken ömrüm soldu.
Yoksa zalim insanların oyunu muydu kader dediğim, bilemedim.
Ben hiç çocuk olmadım ANNEM!

Artık çocukluk, gençlik kötü bir kabustan ibaret.
Ağladığımda gözlerimin yaşını siler dediklerim, bağrımı deldi geçti.
Savunmasız kaldım annem ben, sensiz.
Ben hiç çocuk olmadım ANNEM!

Çile çekmek için mi geldim annem?
Kaderime isyan ettim, gün yüzü görmedim.
Her sever dediğim yüreğimi parçaladı.
Ben hiç çocuk olmadım annem,
Çocuk olmadım ANNEM!