Annem Şiiri - Yılmaz Tizgöl

ANNEM

Sene bin dokuz yüz altmış dört, Aralık ayı..

Bir kış gecesi tanıştık seninle...
Balıkesir'in is kokan küçük bir mahallesinde.
Sen on altı yaşındaydın.
Sende çocuktun.

Bense bir avuç et.
Eksik doğmuştum.
Günümden önce.

Doktorlar yaşamaz dediler!
Komşular, akrabalar gizli gizli...
Ölür bu.... dediler.

Sessizce ağlardın bana sarılarak....
Kanını, canını, sütünü paylaşarak, hayatta tuttun beni.

Birlikte büyüdük desem yalan olmaz ,değil mi?

Oyunlar oynardık, birlikte ağlardık,

birlikte gülerdik.

Elli dört yıllık arkadaşımsın sen benim ...

Hep ol emi!

Annem, bu gün doğum günün. Canım....

Seni hangi kelimeler ile anlatsam?

Mana'lar sarmaz seni sığ kalır. Hangi duyguya koysam sığmaz taşarsın,.

Sen hep evlatların için yaşarsın..

Ne kadar büyüsem de,

Saçlarım sakallarım ağarsa da,
Senin gözünde hiç büyümedim.
Hep korursun hep saklarsın.

İyi ki başımızda varsın!

Koca bir ömrü beraber geçirdik,
Allah sağlık afiyetler, ve uzun ömürler versin.
Sağlıcakla kal.

Ellerinden öperim.

Yılmaz Tİzgöl

07/07/2019