Annem Şiiri - Naciye Hasan

Bir daha dönmeyeceğini biliyorum
Oysa seni hâlâ evimizin kapısı önünde bekliyorum
Bunu kendime adet ettim biliyormusun annem
Uzak tepelerin ardında kayboldu gözlerim
Acılarım derinleşti, gözyaşlarım yüreğime akıyor
Boş evimizin duvarları üstüme üstüme geliyor annem
Bonbone çiçeklerin birkaçı sensizliğe dayanamadı soldu
Birkaçı da hatıran olarak kaldı
Çerçevede duran o güler yüzün bu da geçecek yavrum diyor
Oysa bu koca bebeğin hep sana muhtac annem
Her nefeste aklımdasın her anımda sen varsın
Sen gittin beni bu acımasız zamana bıraktın
Sensiz bu hayat çekilmiyor annem
Öldüğün gün kış ve bahar arasında kaldı
Sonrada senin çok sevdiğin sıcak günler geldi
Daha çıkmadan yaz evin yine bomboş kaldı
Gurbetçilerin bir bir yuvadan uçuverdi
Kışla beraber karanlıkta çöktü pencerelerine
Hiç çınlamadı çocuklarının kahkahaları
Yokluğun bütün evi yasa bürüdü
Öldüğün günden beri hep üşüyorum annem
Derin bir sesizliğe gömülüyorum annem.