Annem Şiiri - Mehmet Cıngır

Vurdular annemi,bahçe sularken suda,
Çok çalışır az uyurdu,hafifti uykusu da.
O gün yaşadım acıların en acısını,
Acılarım her zaman bekledi beni pusuda.

Annem gittiğinden beri zehir içerim,
Hatırladıkça üzülür kendimden geçerim.
Bütün pınarlarım akmaz oldu,kurudu,
Susuz kaldı bütün bağlarım,bahçelerim.

Zalim ayrılık bana da oynadı oyununu,
Özlerim hep annemin sıcacık koynunu,
Çağırın celladı beklemesin,hemen gelsin,
Vursun şu zalim ayrılığın boynunu.

Uykusuz geçer bütün gecelerim,
Kapandı,açılmaz artık pencerelerim,
Günler,aylar,yıllar geçti aradan,hâlâ,
Rüyamda annemin adını hecelerim.

Rüyamda görür annemi sevinirim,
Uyanınca her sabah,çok üzülürüm.
Her gece karanlıkları alıp koynuma,
Küçücük bir taş yatakta büzülürüm.

Vurdular seni,uzak iken nazardan,
Uzat annem kanatlarını mezardan,
Soğuk kış gecelerinde korunayım,
Girip sıcacık kanatlarının altına,ayazlardan.

Çok çalışırdı helal rızık kazanmak için,
Su başında onu vurdular bilmem niçin?
Aylar yıllar geçti aradan, hâlâ;
Annem için,içim ağlar için için.

Üzüntülerin göbeğidir benim yerim,
Sorulacak hesabı mahşerde,yemin ederim.
Bayramınız kutlu olsun çocuklar!
Ben annemsiz bayram ederim.

Genç yaşta seni benden aldılar annem,
Bütün acıları yüreğime saldılar annem,
Sen benim sevgi ağacımdın,acımadan,
Sevgi ağacımı benden çaldılar annem!