Annem Şiiri - Canan Özanaç

Köşe başları tutulmuş yine,
Hazır seyirciler,hazır dinleyenler,
Yuh çekenler, alkış tutanlar.
Bak hepsi burada hazır anne.

Bir ben söyleyeyim, bir sen söyle.
Biliyormuydun dünyanın rengini?
Biliyormuydun düşeceğim tuzaklar,?
Kanacağım yalanları,
Kıyısına vuracağım uçurumları.

Bir ben söyleyeyim bir sen söyle anne.
Sahi biliyormuydun yakalanacağım fırtınaları?
Dümeni çeviremeyip alabora olacağımı.
Söylesene anne, biliyormuydun kabıma sığmayıp taşacağımı?

Hep ben söylüyorum, sen dinliyorsun anne.
Bilmiyormuydun çıkmaz sokaklarda kaybolacağımı?
Kuytu yalnızlıkların koynunda hapsolacağımı,
Dünya çok büyük, çok acımasız.
İnsanlar çok vefasız, bilmiyormuydun?

Bu ışıklar, bu büyük kalabalıklar,
Bu maskeler beni çok korkutuyor.
Söylesene anne söyle,
Hala yer var mı karnında,
Buralar hiç bana göre değil anne.

Ben affettim, herkesi, herşeyi, kendimi
Ve hatta seni bile anne,
Gelmemem gereken bir dünyaya getirdiğin için beni
Sıra sende; şimdi sende affet beni
Herkesi sen gibi riyasız sandım
Affet beni...