Hep aynı çocuk ağlıyor,
Uzakta boğuk boğuk..
Sonra yanına annesi geliyor.
Annesi göğsünden çıkardığı ceviz parçacığıyla,
Çocuğunu besliyor, çocuk susuyor.
Bir daha annesini görmek istediği zamana kadar,
Susuyor, pusuda duran bir kedi gibi.
Annesi hiç bıkmıyor, ona o cevizi vermekten,
Çocukta ağlamaktan..
Kayıt Tarihi : 7.5.2012 20:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!