Anneler Çıldırmış Olmalı--Hayata dair bi ...

Anneler çıldırmış olmalı…
Çocuğum yemek yemiyor…
Çocuğum çok hareketli…
Çocuğum uyumuyor…
Çocuğum öksürüyor…
‘’Hemen internete bakmalıyım.Araştırmalıyım,çözüm bulmalıyım.’’
Evet, biz anneyiz işte. Ama farklı anneler.Biraz internet anneleri ve çıldırmak üzere olduğumuzu fark etmeyen anneler.Neden mi?
Yeni jenerasyon anneleri olarak annelerimizin büyüklerinden öğrenerek bizi büyütmesine karşın.Bunlar bize yetmiyor.Nasıl günümüzde internet her şeyin önünde ise anneler içinde öyle.Çocuklarımız ile ilgili her bilgiyi internetten öğrene biliyoruz.Hatta hastalıkları inceleyip belki de tıp fakültesinden mezun olma durumuna bile erişiyoruz.Belki de bize diplomasız doktorlar denilebilir.Çünkü,yeri geliyor doktorlara bile güvenmeyip ilaçlarımızı bile kendimiz yapmaya çalışıyoruz.Kendimizi internet ortamına o kadar kaptırmışız ki başka türlü adım atamıyoruz.’’Çocuğum çok iştahsız’’google sor sonra arka arkaya cevap al.Hepsini okuyup çocuğun üzerinde hepsini tek tek deniyoruz.Bazı annelerin bizimle aynı sorunu yaşadığını okuyup aslında birazda rahatlıyoruz.’’Bak benim çocuğum gibi o da yemek yemiyor.’’Bunun yanı sıra da ‘’Benim çocuğum çok güzel yemek yiyor.Hiç sorun çıkartmıyor.’’diyen anneleri de kıskançlıkla okuyoruz.’’Benim günahım ne.Neden benim ki yemiyor.’’Sonra bir koşu gene internetten öğrendiğimiz fakat bizim tadına bakarken bile suratımızı buruşturduğumuz tatsız tuzsuz yemekler yapıp vitaminli diye çocuklarımıza yedirmeye çalışıyoruz.Sonuç ne mi? Eli yüzü yemek olan bir çocuk.Saçları dimdik olmuş,birazda sinirden morarmış bir anne.Hatta daha ileri gidip akşam baba eve gelince ona da ver yansın edip; ’’çocuğun yemek yemedi gene çıldıracağım.’’Birde baba çocuğunu savunursa; ’’Yemesin üzerine gitme ölecek değil ya sonra yer.’’Dediği an işte en büyük düşmanımızdır sanki o silahlarımızı kuşanıp sanki savaşa gidiyor gibi saldırıya geçeriz.Bütün hıncımızı alıp bir oh çekeriz.Ve sonunda rahatlarız. Belki de çocuklarımızı mükemmel çocuklar seviyesine ulaştırmaya çabalarken aslında kendimizden veriyoruz ve çıldırma noktasına geldiğimizin farkında değiliz.Ne kadar uğraşırsak da uğraşalım gene de çocuklarımız bildiklerini okumaya devam ediyor.Hala yemek yemeyip,uyumamak da direniyorlar.En önemlisi ve çocuğumuzun ve bizim dönüm noktasını oluşturan tuvalet eğitimi sırasında kendimizi iyiden iyiye kaybediyoruz.Başlangıç bile daha çocuğumuz 1 yaşındayken kendimizi hazırlıyoruz.Bu konu o kadar geriyor ki bizleri bir sene önceden kendimi hazırlamak için okuyoruz,tuvalet eğitimini başarıyla noktalayan annelerin taktiklerini öğrenip sanki bir maça hazırlanıyormuşuz gibi her kademeyi ölçüp biçiyoruz.Sonunda büyük an geliyor.Maça çıkıyoruz.Saatlerce tuvalette beklemeler.Çocuğumuz lazımlıkta otursun diye her türlü numaralar.Anne için en kötü an hep yaşanan.Bir saat lazımlığın başında bekledikten sonra çocuğun hiç bir şey olmamış gibi koltuğun üzerine işemesi.Gene annenin çıldırma zamanı geliyor işte.’’Benim çocuğumda sorun mu var neden çiş demiyor’’diye.Çocuğumuzun boğazını sıkacak duruma gelip tekrar internetin başına geçip daha hırslı bir şekilde yeni yöntemler bulmaya çalışıp.Başka annelere yardım mesajları yada netteki doktorlardan medet umup onlardan bir satırlık yardım istiyoruz.Cevap geliyor tabi gelmez mi? ‘’Çocuğunuza karşı sabırlı olun,tekrar tekrar deneyin.’’Kimse evin her yerine yapılan çişin nasıl temizleneceği hakkında yardım etmiyor tabi…
Ve en önemli bölüm.Çocuğun psikolojisi ve gelişimi.’’Çocuklarınızı dövmeyin.Çocuklarınıza bağırmayın.Yeri gelirse ceza verin.Ama dikkat ilerideki yaşında güven kaybı olmasın’’Bunu da uygulayalım bakalım diyoruz.Uygulama sonucumuz,çocuğum kendisini Picasso sanıp duvarlarıma boylu boyunca resim yapıyor.Oyuncaklarını topla diyorum,’’sen topla diyor.’’Odasına yolluyorum arkamdan geri çıkıyor.Eeeee sonunda atalarımızın yöntemi işe yarıyor popo ya bir iki tokat eğitim tamam.
İnternet anneleri olmanın birde çok güzel bir tarafı var bunu da unutamayız.Anneler internette birlik olup beraber çalışmaya başladık.’’İmdat çocuğum grip oldu.Çok öksürüyor.’’ Böyle bir çok çağrıya el birliğiyle koşup,bilgilerimizi döküyoruz ortaya.Her kez kendince doğru olanı yazıyor.Çocuklarına uyguladıkları yöntemleri,okudukları bilgileri paylaşıyor.Dertleşip veryansın ediyoruz.Kötü mü dersiniz? Hem kötü hem değil.Çünkü benim çocuğumda işe yaramadı.Ve en son ben çığlık atıp onların çocukları böyle benimki değil diye yargılamaya başladım.Baktım ki anne olarak gerçekten çıldırmaya başladım.Belki sizde benim gibi çıldırmaya başladınız ve uykularınız kaçıyor.Yada etrafta PSİKOPAT ANNE gibi takma adlar almaya başladınız.Ve bu arada babaları da unutmayalım kendi bilgi yoğunluğumuz o kadar arttı ki her konuda.Psikoloji,sağlık,gelişim onlara da bunları kabul ettirip bizimle bu yoğun koşturmaya sokmaya çalışıyoruz.Sonunda onlar bizden daha dayanıksız ve daha çabuk çıldırıyorlar.Sonra bütün düzen çatırdamaya başlıyor.
Ben derim ki yeni çağın bilişim anneleri olarak biraz yavaşlayalım,sakinleşelim.Biraz olduğu gibi bırakalım,hem çocuklarımızı hem kendimizi en azından bir gün umursamayalım ne yediğini yada diğer sorunlarını.Biraz gevşemeye çalışalım.Yoksa ellerimizde bilgisayar ve kitaplarımız çocuklarımızla daha çok kavga edeceğiz.Tarihe de çıldırmış anneler olarak adımızı yazdıracağız.

29.12.2009
CANAN UNCU KARAMAN