Annecim Babacım Şiiri - Hakan Yandım

Biliyorum annecim uykunun en tatlı yerinde çok böldüm rüyalarını,
Gecenin bir yarısı ağlamalarımla çok üzdüm seni biliyorum…
Ama işte küçüklüğüne ver bu bünyenin!
Yoksa kıyabilir miydi senin o ay yüzünün üzülmesine bu küçük çocuk?
Biliyorum üstü başı çamur içinde gelişlerim çok oldu eve,
Ve bazen gelişlerimin akşam ezanının da sonrasına sarkışı…
Neyse ki senin o melek yüzün hiç kızamadı bu çocuğa!

Bir bilsen annecim senin olmadığın bir yeri hayal bile edemediğimi,
Öyle üç beş günlük gidişlerimde bu şehirden,
Seni özlemelerimi bir bilebilsen keşke!
Belki Eskişehir’ in hiç hatırı yok da,
Siz olmasanız hiç dönmezdim bile bu şehre,
Ama o senin yayla çorban bile hiç uzattırmadı bana bu gidişlerimi,
O ay yüzünü görememenin verdiği burukluk beni fazla yaşatmadı o yerlerde…

Zor oluyordu sizsiz yaşamak,
Bu bünye öyle güçlü olmuyordu annesinden ve babasından uzak…
Yalnız gördüğünde o şehirler beni, hemen yutmaya çalışıyordu!
Ama ben yalnız da olsam siz yanımdaydınız hep,
Diğerleri olmadığında bile hep siz yanımdaydınız!
Ve eminim hayatımın geri kalan kısmında da bu hep böyle olacak!
Biliyorum diğerleri olmasa da siz hep yanımda olacaksınız…

Babacım biliyorum seni de çok oldu üzüşlerim!
Ama sen Baba olduğun için affedersin oğlunu…

Biliyorum babacım sen sadece bizim için çalıştın!
Belki sırf biz varız diye hayatı bu kadar ciddiye aldın!
O bitmez tükenmez gayretin hep yanındaydı,
En sevdiğim çocukluk anım:
“Babası gibi zeki” denmesiydi!
Nasıl da içim içime sığmazdı o anlar bilemezsin!
Veli toplantılarında yüzün yere eğilmesin diye çalıştım,
Birçoğuna anlam bile vermediğim derslere!
Ama yine de “oğlunuz çok geveze” lafını duymanı durduramadım!
Evet, gevezeydi bu çocuk.
Bazen saçma sapan sorularıyla biliyorum seni de çok üzdü!
Okula gitmemek için nazlanmalarım;
“Bu çocuk okumayacak mı yoksa” diye düşündürdü bazen seni biliyorum!
Ama babacım küçüklüğüne ver bu bünyenin!
Yoksa hiç üzer miydi seni?
Bile bile hiç kırar mıydı kalbini!
Babacım biliyorum üzüşleri çok oldu bu çocuğun seni,
Gecenin bir yarısı rahatsızlanıp acil kapılarında seni bekletişlerdi çok oldu!

Annecim babacım,
Size ne yapsam biliyorum ödeyemem hakkınızı!
Ne olursunuz,
Hatalarımı hep küçüklüğüme verin,
Ve bilin ki bu çocuk siz nefes aldığınız için büyüyor!
Sakın bırakmayın soluğunuzu bu hayattan!

Bu arada unutmadan:
“Anneni mi, babanı mı daha çok seviyorsun? ”
İkinizi de ölesiye seviyorum ayrı ayrı…