Anneciğim Şiiri - Yılmaz Türkyılmaz

Daha küçücükken ben!
Annemin kucağındayken,
Hep o sorardı 'beni seviyor musun? ' diye.
Ben de hep sormasını beklerdim zaten!
“Seni dünyalar kadar seviyorum” demeyi,
Bir çırpıda sabırsızca söylerdim.
Sevgimi, damağımın kuruduğunu hissederek,
Sevinçle tekrarlardım.
Annem ısrarla sordukça,
Yıldızları eklerdim kollarımı açarak.
Ne kadar sevdiğim şey varsa,
Hepsini biiir bir eklerdim uç uca...

Bu sefer de ben ona;
“Ya sen beni ne kadar seviyorsun? ” dediğimde,
O da beni bağrına basa basa,
Kucağında sıkarak,
Öpüp koklayarak,
Yanaklarımı ısırarak,
“Canımmm kadar seviyorum” derdi titrek bir sesle.
Güneş görmüş kar gibi,
Ilııık ılık erirdim...

Ben; beni,
Ben canımı bilmezken! ?
Bilsem ben canımı verirdim...

Benim güzel Anneciğim.
Her zaman,
Her yerde seni,
Baştâcım bileceğim.
İnşallah annesizlik çekmeyeceğim.
Canımdan aziz,
Kucağı şefkat,
Göğsü şifa,
Yüzü güleç,
Kolları huzur verici biricik Anneciğim...

14.05.1976 / ESKİŞEHİR