Anne ve Çığlık Şiiri - Hasan Özçelik

Anne neresindesin çığlığımın
Sesini emerken kördüm kuyu dibinde
Boyuna dolanıp yürüdüm sarmaşık gülleri içinde
Aynamdın güneşi yansıtan
Pınarımdın dilsiz gecelerimde
Kaç hazan gördüm dökülmedi yaprakların

Varlığını bölüştürüp yürüdün yokluğun üstüne
Çınarsam kökümsün
Pınarsam suyum
Gülüşün yalçın kayalarda asılı
Tozunu yuttuğumuz yollarda
Derin bir faydı hüzün
Sarılarak dindirdiğimiz acılar
Çiçeğe durmuş alnımdaki buselerle

Anne
Çığlığından doğan
Taze bir şafaktım
Hasır bozkırlar üstüne kasıklarından

Çığlımda akasya akşamları
Sesim çağlayan ak sütünde
Şefkatin sonsuzluğun bağrı
Can havliyle sığındığım yangınlardan

Annen öldü diyorlar
Oysa ölen ben
Soyunup toprağa giren yarı beline kadar
Nefesimde hala kokunu damıttığın yeller
Beni böyle etkilemezdi bu şiir ama
Ayrılığın mühürledi bu şiiri
Tıpkı türküler gibi