Anne Senmiydin Şiiri - Atila Yalçınkaya

Gurbetin zalimmi zalim akşamlarında,
Kelepçelerimi gevşeten sen miydin anne.
Hayattan ümidi kestiğim anda
Yaşam busesini veren sen miydin anne.
Kabuslarla dolu hayat yolunda,.
Yoluma ışık tutan sen miydin anne.

Kulaklarım çınlarken senden uzakta,
Hicranla adımı anan sen miydin anne.
Boz bulanık gördüğüm rüyalarımda,
Uzaktan uzağa seslenen sen miydin anne.
Tükenirken sabrım bu şehirlerde,
Bana dua eden sen miydin anne.

Bükerken boynumu gurbet yolunda,
Bana kol kanat geren sen miydin anne.
Senden uzaklarda gurbet diyarda,
Cama vuran gölge sen miydin anne.
Gözlerim yolunda kulağım sende,
Kapımı tıklatan sen miydin anne.

Ağlarken halime senden uzakta,
Benimle yaş döken sen miydin anne.
Zor anda yanımda Hızır misali,
İmdadıma gelen sen miydin anne.
Herkes gülüp geçti ahvallerime,
Yürekten ağlayan sen miydin anne.

Yüzümde bir sevinç, gülüş olunca,
O uzak diyardan gülen sen miydin anne.
Kapılarım çalar zamansız, ansız,
Melek gibi gelen sen miydin anne.
İçimi bir sevinç kaplar apansız.
O gül kokuları yayan sen miydin anne.

Daima sırtımda bir yardım eli,
O elin sahibi sen miydin anne.
Uykularda bir el okşar saçımı.
Kakülüme dokunan sen miydin anne
Rabbimden kullara gelen hazine.
O paha biçilmez sen miydin anne.
10.10.2010