Anne S.plath'e Şiiri - Zafer Ekin Karabay

Değdim, sana gitmek için beni
bırakan mektuba ve derinine
al dedim, ne yüklediysem yolculuğa
onu çıkaran gemiyi ve beni. Bir
deniz kabuğu gibi uğultusunu duyduğun
antik bir tiyatroydu gözlerim. Ki şimdi
soruyor ve susuyor. Biraz sesim,
biraz da annem değil misin benim?

Trenlerin huzur veren gürültüsüyle
gidiyorsun sen de. Her defasında
yüzünde acıyan öyküyü silerek
ve öykünerek yüzündeki ölüm,
biriktiriyorum; beni savurduğun yolculukları.
Yanlış istasyonlarda konaklayan bir
yolcuyla bana kederin bürünüyor
ve ellerime değiyor dizelerin:

"... bir ayna damıtan şu buluttan daha fazla
annen değilim senin."!