Anne Ocağı Buda Şiiri - Kanber İhsan Öcel

Hiç emek vermedim.

Sırtımı verdim, kerpiç duvara.

Sağlam!

Baba yadiğarı evin damına.

On yedi yılım geçti topu topu

İlk yıllarım ana kucağında,

benim için kurulan salıncak.

Yeniydi bütün her şey benim için,

yeni evde yeni bir çocuk sesi.

Kuşlar, ağaçlar alıç dallarının yeşili,

Adım kamber konmuş / uyutulmuşum,

annemin dilinde ninnilerle.

İlk resimde yine benim bebek

çocuk olan.

Yeni evde babam ve annem

Ellerinde umut, birde bolcanak ben yine

Bir kardeşim daha oldu yüzüklerin efendisi, hatem

Karamı kara bir kız.

Okula başladım sonra, EĞİTMEN aldı beni

İlk ayrılış var, çocuk bakışlarımda evden, güvenden

Ana ocağından, ağladım !

Köy enstitüsü mezunuymuş duyduk, sonradan kapatılan

Beni okula götüren fazlı amca okuttu

Meğer ne şanslıymışız,

Fakir Baykut’u, Rıfat Ilgaz’ı tanıdık, okuduk,

Ruhi Su’yla dinledik Atilla İlhanı,

Ana ocağından Yakup Kadrinin Yaban’ına

Göç eyledik kağnı, at arabası, omuzda yüklükle

Nasıl razı gelir bu yobaz sürüsünün ettiklerine bu gönül

Söyle...

Kanber ihsan öcel